Η Ευτυχία Στασινοπούλου αποχαιρετά τον αγαπημένο μας Σόφο και μας συγκινεί με τα πανέμορφα λόγια της:
(Επικήδειος)
†
Αποχαιρετούμε σήμερα τον, εν Θεώ πλέον, ΣΟΦΙΑΝΟ, Σ΄ΟΦΟ όπως τον λέγαμε οι περισσότεροι, τον προσφιλή, αγαπημένο σύζυγο, πατέρα, παππού, αδελφό, συγγενή, φίλο, γείτονα, αλλά κυρίως ένα γνήσιο συμπατριώτη, λάτρη της γενέτειράς του της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ.
Αγωνιστής από τις πρώτες μέρες της ζωής του που έχασε το χάδι της φυσικής του Μητέρας, μεγάλωσε όμως με οικογενειακή αγάπη. Παρόλες τις δυσκολίες της εποχής εκείνης ΄40, ΄50, ΄60 που ο κόσμος αγκομαχούσε για να αναβιώσει από τους πολέμους, εκείνος έβαλε σκοπό της ζωής του την παιδεία, την μόρφωση και μάλιστα την Μαθηματική εκπαίδευση και μπόρεσε και τα κατάφερε. Έγινε Καθηγητής Μαθηματικών.
Τύγχανε δε με τον ήπιο και καλλιεργημένο χαρακτήρα του, άκρας εκτιμήσεως και απολύτου σεβασμού, όχι μόνο στο χωριό μας και στις γύρω περιοχές, αλλά και όπου αλλού και αν ευρίσκετο και δίδασκε. Είχε έντονη προσωπικότητα. Και ας μην μειδιάσει τίς, γιατί την εποχή εκείνη, η αγραμματοσύνη, η άγνοια, η φτώχεια και η κακομοιριά ήταν εν δυνάμει σε όλη την χώρα μας.
Η ΠΕΡΣΑΙΝΑ έγινε υπερήφανο χωριό γιατί την δεκαετία του ΄60 ο ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ του Αγγέλου ήταν ο πρώτος γηγενής επιστήμονας. Απ΄ όπου περνούσε όλοι σηκωνόντουσαν για να τον χαιρετήσουν από ευγένεια και σεβασμό.
Πέτυχε στην καριέρα του.
Πέτυχε και σαν οικογενειάρχης με την πιστή σύντροφό του Ευφροσύνη πάντα δίπλα του που του χάρισε τρία υπέροχα παιδιά τον ‘Αγγελο, την Όλγα και τον Νίκο και τώρα στα στερνά με τα τέσσερα τρισχαριστωμένα εγγονάκια τους χαιρόντουσαν την ζωή.
Ήταν άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη και δημιουργικός.
Ήταν από τους πρώτους μαζί με άλλα Περσαινιοτόπουλα που συγκεντρώθηκαν, την 10ετία του ’60 για να δημιουργήσουν
τον «ΣΥΛΛΟΓΟ των εν Αθήναις ΠΕΡΣΑΙΝΑΙΩΝ», για να συγκεντρώνονται όλοι οι ευρισκόμενοι στην Αθήνα, παιδιά μόνα, μακριά από τις οικογένειές τους. Ο Σύλλογος επετέλεσε ένα αξιόλογο έργο με αυτή την ζεστασιά, την φιλία, την πληροφόρηση και την βοήθεια όσο μπορούσε για τις ανάκαμψη του χωριού.
Η αγαπημένη εφημερίδα της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ, δημιουργία δική του, έγραφε και ενημέρωνε για τα πάντα. Όλοι ενωμένοι και δημιουργικοί.
Όνειρό του, που πραγματοποίησε, ήταν να κτίσει ένα Εκκλησάκι και να βάλει τα ονόματα των αγαπημένων του Αγίων: της Αγίας Σοφίας (όνομα της συχωρεμένης του Μητέρας, που δεν γνώρισε), του Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Σοφιανού (τρισυπόστατη) και αυτό το πραγματοποίησε με πολλή ευλάβεια και πίστη και εδώ, σ΄αυτό το εκκλησάκι, σήμερα τελείται και η εξόδιος ακολουθία του.
Δεν εγκατέλειψε ποτέ, ψυχή τε και σώματι, την αγαπημένη του ΠΕΡΣΑΙΝΑ και πάντα ήθελε να δημιουργεί στη γη της. Έφτιαξε σπίτι, περιβόλια, κήπους και ό,τι άλλο, παρά τις πολλές υποχρεώσεις του, πάντα εύρισκε χρόνο για την ΠΕΡΣΑΙΝΑ, γιατί ήθελε να τα βρουν τα παιδιά του και να διαιωνίσουν τους καρπούς του και τα όνειρά του.
Από νέος κρατούσε σημειώσεις για ο,τιδήποτε αφορούσε το χωριό και τους κατοίκους του ή για τα Μαθηματικά που ήταν λάτρης, δημιούργησε βιβλία πρότυπα, ενδιαφέροντα και κυρίως Μαθηματική γνώση με έξυπνη υφή.
Αυτές (οι σημειώσεις) έγιναν πολλές με την πάροδο του χρόνου και κάποια στιγμή σκέφτηκε να γράψει ένα βιβλίο που να «μιλάει» για όλους και για όλα που αφορούσαν την παραδοσιακή ιστορία της Πέρσαινας και των κατοίκων της. Το ένα βιβλίο έγιναν δύο, τρία, το τέταρτο δεν πρόλαβε να το τελειώσει….
Ένα από αυτά ήταν το «παρεξηγημένο» «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ» που το ονόμασε έτσι γιατί η ΠΕΡΣΑΙΝΑ ήταν Θεός για Εκείνον.
Μα άλλα θέλει ο άνθρωπος και άλλα «ο Θεός κελεύει»… στις 27 Αυγούστου 2020, ημέρα του Αγίου Φανουρίου, άφησε την τελευταία του ανάσα, πίνοντας τον πρωινό καφέ του.
Κλείνοντας, για να μην σας κουράζω άλλο, γιατί το όνομα ΣΟΦΙΑΝΟΣ «γράφει» σελίδες ολόκληρες, θα διαβάσω λίγα λόγια από την «ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» :
«Ω! Συ που γεννιέσαι κλαίγοντας
όταν όλοι γύρω σου γελάνε
Φρόντισε να φύγεις γελώντας
όταν όλοι γύρω σου θα κλαίνε»!
Αυτό ακριβώς πέτυχε και ο εν Θεώ, πια, αγαπημένος μας ΣΟΦΙΑΝΟΣ έχοντας μέχρι την τελευταία του στιγμή όλη την οικογένειά του δίπλα του!
Αγαπημένε μου Αδελφέ, εν Θεώ ΣΟΦΙΑΝΕ, γιατί για μένα ήσουν ο αδελφός που δεν είχα ποτέ.
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή Σου και να μας συγχωρείς από εκεί ψηλά.
Αιωνία Σου η Μνήμη
Ευτυχία Στασινού Στασινόπουλου