Πως προήλθε η ονομασία Πέρσαινα.

Η μακρινή θέση του νεκροταφείου στον Άγιο Δημήτριο, τα λίγα παλαιά θεμέλια οικοδομημάτων που έχουν βρεθεί στην Βίλια, η κοντινή θέση της περίφημης βρύσης στην Βίλια, η σπηλιά επάνω από την βρύση, η λέξη Βίλια που σημαίνει τοποθεσία σε άνω μέρος για παρατηρητήριο, η συγγένειά της με την Βενετσιάνικη VILLE (δηλ. όνομα χωριού ή πόλεως), αλλά και η θέση της κατά τους ταραγμένους χρόνους της Τουρκοκρατίας, μας αναγκάζει να σκεφτούμε ότι πρέπει να εγκαταστάθηκαν για λίγο διάστημα εκεί άτομα. Γρήγορα όμως τους ανακάλυψαν οι Τουρκαλβανοί και με την συχνή επίσκεψή τους για το καλό νερό που ερχόντουσαν από του Λάλα για να πιάσουν στους Αγάδες, ανάγκασε τους κατοίκους να φύγουν από την Βίλια και να κατοικήσουν στα ζωνάρια σε σπηλιές και καλύβια στου Σέρρι, Γάγκου και αλλού. Πρέπει να είχαν κατέβει από τα διάφορα χωριά των Επαρχιών Καλαβρύτων και Γορτυνίας καθώς και από τον τέως Δήμο Ωλένης ως κυνηγημένοι από τους Τούρκους.

Η Νέα Πέρσαινα, φωτό: Ι. Ν. Καραμέρος

Εδιάλεξαν τις τοποθεσίες της Πέρσαινας γιατί είχε και έχει νερά και βλάστηση για τα ζώα τους.

Οι Τούρκοι όμως με διάφορους τρόπους τους έπαιρναν τα ζώα και οι Έλληνες επαναστατούσαν. Κάποιος Αγάς για να τους καθησυχάσει από τις διάφορες κρυφές επιθέσεις τους έδωσε την Πέρσαινα που ήταν δάσος (πουρνάρια, κουμαριές, λίσβατα κ.λ.π.), να την ξεχερσώσουν, να την μοιράσουν και να πληρώνουν το σχετικό φόρο στους Τούρκους του Λάλα. Συνάμα ανάγκασε, το χωριό Ξυβούνι, που ήταν στην θέση «Κοκορύκια» με 7 οικογένειες ή άτομα 32, το χωριό Αγία Παρασκευή που ήταν στην τοποθεσία «Τσουμαΐλη» με άτομα 95 ή 22 οικογένειες και το χωριό «Αρβανόκαστρο» που ήταν στην «Μελισίτσα» με 5 οικογένειες ή 19 άτομα, να ενωθούν για φορολογικούς λόγους με την Πέρσαινα που ήταν στην θέση «Βίλια». Συνάμα συμφώνησαν επειδή το Ξυβούνι είχε το νεκροταφείο του στον «Προφήτη Ηλία» να είναι πολιούχος της Πέρσαινας, το δε νεκροταφείο της Πέρσαινας να παραμείνει εκεί που ήταν πρώτα και να είναι κοινό και για τα τέσσερα χωριά. Και αυτός είναι ο λόγος που το νεκροταφείο η Πέρσαινα το έχει πολύ μακριά. Πολλοί όμως από τους κατοίκους των τεσσάρων αυτών χωριών, ακολούθησαν τους Γουμεραίους και Χελιδονιάτες για την Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα) όταν οι Τούρκοι έγιναν ανυπόφοροι.

Οι πρώτοι απ΄ αυτούς έφτιαξαν τα καλύβια τους στην θέση που είναι το σπίτι του Πάνου Κ. Στροφύλλα που πήρε στην κόρη του Ανθίτσα εσώγαμπρο τον Γεώργιο Π. Χριστοδουλόπουλο (Γεωργακέλη).

Εδιάλεξαν τη θέση αυτή γιατί στη θέση που ήταν το σπίτι του Κουτσονικολάκη ήταν πλατάνια που στάλιζαν την στάνη τους, συνάμα η βρύση το Κροσπήλιον ήταν τότε σ΄ αυτά τα πλατάνια, αργότερα έβγαινε ανάμεσα των σπιτιών του Χαλικιά και Σωτηράκη και σήμερα έχει κατέβει κάτω απ΄ αυτές τις μεγάλες αριές που υπήρχαν πριν καούν.

Και επειδή αυτοί ελεγόντουσαν «Περσαίοι», ίσως από το Λεοντάρι Αρκαδίας, γι΄ αυτό η τοποθεσία επήρε το όνομα «Πέρσαινα»

Μια άλλη εκδοχή είναι ότι πρωτοκατοίκησε κάποια Περσίδα και απ΄ αυτήν επήρε το όνομα «Πέρσαινα».

Αλλά με ποια λογική ευρέθη η Περσίδα πριν 320 χρόνια στο μέρος αυτό;

Ακόμη μια εκδοχή είναι αυτή:

Ότι στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Αθηνών υπάρχει βιβλίο που εξηγεί τις ονομασίες των χωριών και ότι για το δικό μας γράφει: Κάποιος προδότης Έλληνας (ίσως τσοπάνης) που ήξερε τα μονοπάτια της περιοχής, πρόδωσε κάποιο μυστικό μονοπάτι στους Πέρσες (που κατέβηκαν στην Πελοπόννησο) να περάσουν από αυτό το μονοπάτι (ποιο μονοπάτι;) και να καταπατήσουν την περιοχή. Από τότε οι Έλληνες «κόλλησαν» στον προδότη το παρατσούκλι «Ο Πέρσης…, ο Πέρσης…» κι΄ αυτός απομονωμένος εγκαταστάθηκε στο χωριό μας, όπου σιγά-σιγά πυκνοκατοικήθηκε.

Και αυτά, λοιπόν, τα απορρίπτω γιατί οι Πέρσες ήλθαν πάρα πολύ παλιά στην Ελλάδα, οπότε το χωριό μας και πολύ μεγάλο θα ήταν και κάτι αρχαία θα βρίσκαμε ακριβώς στο μέρος που κτίσθηκε το χωριό. Δεδομένου ότι δεν ξεπερνούν τα 320 χρόνια που πρωτοκατοικήθηκε.

Τέλος, έχουμε και μια άλλη εκδοχή, ότι πήρε το όνομά της από την λέξη «πυρσός» και τα παράγωγά του.

Και αυτήν την εκδοχή την απορρίπτω γιατί θα έπρεπε να μείνει «ο Πυρσός» που δεν είναι και καμιά άσχημη λέξη.

Και τώρα οι ειδικές απόψεις που είναι και επιστημονικές:

Είδαμε στην τηλεόραση τι κατολισθήσεις έγιναν στην Φρίξα, στο Λέπρεο και Καλό Παιδί Ηλείας, στις Καρυές της Αχαΐας, στον Άγιο Βλάση Αιτωλοακαρνανίας και αλλού, όπου η γη σχίστηκε και έπεσαν σπίτια χωρίς να γίνει σεισμός. Ασφαλώς κάτι τέτοιο θα έγινε και στο δικό μας μέρος κάποτε.

Και να λοιπόν:

Υπάρχει ένα αρχαίο ρήμα που δεν το έχουν όλες οι Εγκυκλοπαίδειες. Το ρήμα αυτό είναι το Πέρθω ή Περθώ. Αυτό έχει πάρα πολλές σημασίες, αλλά εδώ δεν θα κάνουμε μετάφραση, γραμματική και συντακτικό. Το ρήμα αυτό, εκτός των άλλων, έχει και τις εξηγήσεις: βουλιάζω, ερημώνω, αφανίζω, σείρομαι, εκπορθώ, λεηλατώ, καταστρέφω, εξολοθρεύω κ.λ.π. Στον Παρατατικό κάνει έπερθον, στον Μέλλοντα πέρσω, στον Αόριστο α΄ έπερσα και στον Αόριστο β΄ έπραθον, Παρακείμενος πέπορθα, Υπερσυντέλικος επεπόρθειν. Στην Μέση Φωνή ο Ενεστώς είναι πέρθομαι, ο Παρατατικός κάνει επερθόμην, ο Μέλλων με παθητική σημασία κάνει Πέρσομαι και για να τελειώνουμε με την γραμματική, το απαρέμφατον του ενεργητικού Αορίστου α΄ είναι : Πέρσαι. Μάλιστα Πέρσαι.

Αυτό, λοιπόν, το απαρέμφατον του ρήματος Πέρθω στον Αόριστο (ΠΕΡΣΑΙ) μαζί με την κατάληξη «ΝΑ», έδωσαν το όνομα «ΠΕΡΣΑΙΝΑ» στο χωριό μας. Να μην σας φανεί παράξενο για το μόριο «ΝΑ», που το έχουν πάρα πολλές λέξεις στο τέλος, όπως Φλώρινα, Πρίστινα, Κρέστενα, Λεχενά, Αθήνα, Κίνα, Γιάρμενα, Βοδενά, κ.λ.π., ακόμη στην αρχή των λέξεων όπως ναός, νάτος, νάνι, καθώς και στην μέση των λέξεων όπως Αθανάσιος, μπανάνα, Παναγιά (παν-αγία) κ.λ.π.

Αλλά για το «ΝΑ» θα αφιερώσω άλλη φορά πολλά, γιατί είναι η σημασία του εξαιρετική γι΄ αυτό τόχει η μάνα μας, το μάνα εξ ουρανού, η ανακωχή, ο θάνατος, η Νανά, η Κώσταινα, η Νίκαινα, η Γιώργαινα κ.λ.π. Όπως, λοιπόν, Πάναινα σημαίνει ότι αυτή είναι γυναίκα του Πάνου, έτσι και Πέρσαινα σημαίνει ότι εδώ κάποτε βούλιαξε ο τόπος.

Στον Αόριστο, λοιπόν, το θέμα του ρήματος ΠΕΡΘΩ είναι ΠΕΡΣ. Και με την παραγωγική κατάληξη –ΑΙΝΑ- έχουμε τη λέξη ΠΕΡΣΑΙΝΑ. Βέβαια και στην Ευκτική το ρήμα ΠΕΡΘΩ κάνει ΠΕΡΣΑΙ καθώς και στην Προστακτική μέσου Αορίστου (β΄πρόσωπο). Αποκλείονται όμως αυτοί οι δύο τύποι γιατί κανείς δεν εύχεται τέτοια φυσικά φαινόμενα ακόμη περισσότερο κατόπιν διαταγής (προσταγής). Πράγματι πριν από πολλούς αιώνες και ενώ το έδαφος ήταν οριζόντιο όπως η Κάπελλη μέχρι τον ΄Αϊ-Λιά και τον Άγιο Γεώργιο, άρχισε να βουλιάζει ο τόπος και τα πολλά νερά παρέσερναν τα πάντα κι΄ έτσι σχηματίστηκαν οι ρεματιές και τα ζωνάρια στις τοποθεσίες της σημερινής Πέρσαινας. Σαράντα χρόνια πέρασαν που μετακόμισε το χωριό κι΄ όμως οι αυλές των σπιτιών έχουν «κάτσει» τουλάχιστον ένα μέτρο. Μεταφέρθηκε το χωριό από φόβο μήπως βουλιάξει. Δικαίως γιατί ο τόπος σιγά-σιγά κατεβαίνει. Αλλά μήπως και στην Νέα Πέρσαινα δεν θα είχαμε τα ίδια αν δεν γινόντουσαν τα έργα στις «Ακακίες», καθώς και στο σπίτι μου ο γκρεμός θα είχε φτάσει στην εκκλησία, παρόλο που πέρασαν τόσα λίγα χρόνια. Αν ζούσε ο Όμηρος την εποχή που βούλιαξε η τοποθεσία της Πέρσαινας, θα έγραφε: «…έπερσεν». Δηλαδή ο τόπος αυτός κατέρρευσεν, βούλιαξε, υποχώρησε, γιατί η λέξις «έπερσεν» είναι γ΄πρόσωπο, χρόνου αορίστου του ρήματος ΠΕΡΘΩ.

Ο αρχαίος Σοφοκλής γράφει: «Μήτεμ’ αν νόσον μήτ΄ άλλο Πέρσαι μηδέν». Δηλαδή: ούτε αρρώστια ούτε τίποτε άλλο θα μπορούσε να με καταστρέψει.

Ο Πίνδαρος: «Ότι Τυρύνθιον ΕΠΕΡΣΑΝ».

Ο Όμηρος: «Επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον ΕΠΕΡΣΕΝ».

Περισσότερα στον 7ο τόμο, σελίδα 5657 της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας Παύλου Δρανδάκη.

Υπήρχαν όμως κι΄ άλλοι καλοί ιστορικοί αργότερα, που δικαιολογημένα «έδωσαν» το όνομα Πέρσαινα στην περιοχή που βούλιαξε. Τα γύρω-γύρω χωριά δεν υπήρχαν γιατί κτίστηκαν κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, δηλαδή πριν από 350-400 χρόνια καθώς παρατηρούμε στα ιταλικά βιβλία επί Φραγκοκρατίας. Αναφέρεται, λοιπόν, ότι το Μπεντένι αλλά και το Λαντζόϊ ήταν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και όχι χωριά. Καλλιεργημένη έκταση ήταν και η Πέρσαινα, μόνον που την είχαν γράψει Πρέσνα, ίσως δεν άκουσαν καλά την προφορά της λέξεως οι Ιταλοί έφοροι.

Πολύ αρχαία η τοποθεσία, λοιπόν, του χωριού μας, και λόγω που βούλιαξε έγινε ξακουστή και από στόμα σε στόμα έχει φτάσει και σ΄ εμάς το ποιηματάκι!

Η Παλαιά Πέρσαινα, φωτό: Τάσος Παπαμιχαλόπουλος

Μπεντένι καραμπενέτι

Αγία Άννα πενεμένη

Γούμερο καμπανάτο

Πέρσαινα ξακουσμένη

Μπάστα και Καλολετσή ….είναι εκεί.

Αυτό το ποιηματάκι με την φράση «Πέρσαινα ξακουσμένη» λέει πάρα πολλά. Τον καιρό εκείνο υπήρχαν μόνον τα Αρχαία Ελληνικά και όχι η Δημοτική, η Καθαρεύουσα και τα Νέα Ελληνικά ή μάλλον η ανακατεμένη γλώσσα μια κι΄ έχουν μπει πολλές ξένες λέξεις στην γλώσσα μας. Δικαιολογημένα, λοιπόν, την ονόμασαν ΠΕΡΣΑΙΝΑ, ενώ αν βούλιαζε σήμερα θα την λέγαμε Βουλιαγμένη ή Γκρεμισμένη.

Το Πρόγραμμα Ερευνών της Νεοελληνικής Ιστορίας» της Εμπορικής Τράπεζας κυκλοφόρησε τελευταία το βιβλίο του Ιστορικού Βασ. Παναγιωτόπουλου με τον τίτλο «Πληθυσμοί και Οικισμοί της Πελοποννήσου κατά τους 13-18 αώνες».

Στο βιβλίο αυτό παρατηρούμε έναν πίνακα με στοιχεία που προέρχονται από απογραφή που έκαναν οι Βενετοί το 1700 όταν κατείχαν την Πελοπόννησο (1685-1715) και απέβλεπε σε φορολογικούς σκοπούς. Έχει όλα τα χωριά και τις πόλεις της τότε επαρχίας Γαστούνης στην γλώσσα τους, μα εμείς θ΄ αποσπάσουμε τα του χωριού μας και θα τα μεταφράσουμε:

Παρατηρούμε στον πίνακα αυτόν το χωριό μας έχει αύξοντα αριθμό 28 και γραφόταν PERSENNA που τα τελευταία γράμματα θυμίζουν την Ιταλική ΕΝΝΑ που είναι επαρχία και αρχαία πόλη της Σικελίας.

Βλέπουμε ακόμη ότι κατά το 1700 κατοικούσαν στο χωριό μας 3 οικογένειες όπου οι αρχηγοί των οικογενειών αυτών ήσαν ηλικίας 30-40 ετών, οι γυναίκες των δύο ήσαν ηλικίας 16 έως 30 χρόνων και του άλλου ηλικίας 30-40 χρονών.

Ακόμη συμπεραίνουμε ότι τα συνολικά παιδιά τους ήσαν τέσσερα (4) εκ των οποίων τα δύο (2) αγόρια και τα άλλα δύο (2) κορίτσια και όλα ηλικίας από ενός έτους έως δεκαέξι (16).

Και στις τρεις αυτές οικογένειες δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι, γέροι και γριές, πράγμα που μας προβληματίζει, αλλά και που μας επιβεβαιώνει ότι το χωριό μας δεν έχει ηλικία άνω των 320 ετών.

Τέλος, το σύνολο των κατοικούντων στην Πέρσαινα είναι δέκα (10) άτομα τον καιρό εκείνο, δηλαδή το 1700. ΄Αρα:

Το 2001 κατεβήκαμε ο Σύλλογος να απογραφούμε στο χωριό μας, συνάμα μερικοί απογραφήθησαν και στην Αθήνα, εγγράφησαν πολλοί ξένοι πεθαμένοι, φίλοι, συγγενείς, κι΄ έτσι δεν έχω εμπιστοσύνη στις απογραφές.

Κατόπιν όλων των ανωτέρω, αποκλείεται κάθε άλλη εκδοχή και προ παντός η πολυσυζητημένη Περσίδα, γιατί ποτέ οι Πέρσες δεν έφτασαν στο νομό Ηλείας. Αλλά κι΄ αν εγκαταστάθηκε κάποια Περσίδα τον καιρό των Περσικών Πολέμων ή αργότερα, τότε κάτι αρχαία των εποχών εκείνων θα είχαν ανακαλυφθεί. Απεναντίας τα πρώτα σπίτια που θυμούνται οι ζώντες ηλικιωμένοι ήσαν χαμοκέλες από χωματόπλινθους, μάλιστα δε, ξέρουν για μερικές απ΄ αυτές ποιοι και πότε τις έφτιαξαν.

Ακόμη κι΄ εμείς θυμηθήκαμε πού ήσαν κουμαριές και λίσβατα σε μερικούς κήπους.

Αν όμως ήταν κάποια Περσίδα τότε γιατί να μην λένε το χωριό μας «Περσίδα» ή νάχει το όνομα αυτής της Περσίδας ή κάποιο άλλο θηλυκό, αρσενικό ή ουδέτερο όνομα όπως συμβαίνει με τα ονόματα των χωριών της περιοχής μας, παρά έχει το όνομα «Πέρσαινα» και μάλιστα να τελειώνει σε -αινα, όπως λέμε Κώσταινα, Γιώργαινα, Πάναινα κλπ.;

Επί πλέον αν ήταν χωριό παλαιότερα (Φραγκοκρατία) τότε θα ανέφεραν οι ξένοι περιηγητές στα βιβλία τους και την Πέρσαινα όπως αναφέρουν και άλλα μικρότερα σημερινά χωριά της περιοχής μας.

Αλλά και οι αρχαίοι χάρτες, που έχουμε ξεσκονίσει στα παλαιοβιβλιοπωλεία στο Μοναστηράκι και στις βιβλιοθήκες Αθηνών και Ανδριτσαίνης, δεν έχουν την Πέρσαινα παρά μένει κενό το μέρος της ή σε άλλους χάρτες φαίνεται σαν βοσκότοπος και όμως έχουν την Καλολετσή και του Μπεντένι.

Ήταν δηλ. δάσος και γι΄ αυτό δεν το ζήλεψε κανένας Αγάς για να κάνει ανάκτορο όπως έκαναν στου Μπεντένι, στου Μπάστα και αλλού.

Τ΄ ανωτέρω αποκλείουν και την περίπτωση μήπως μετά την καταστροφή της πόλεως Λασιώνος υπό του Αλάριχου (που ήταν η Λασιών στην Κάπελη και συγκεκριμένα στην θέση «Κούτη» του Κουμανιού, για την οποία θα γράψουμε αργότερα), οι διασωθέντες κάτοικοι διασκορπίσθηκαν και μερικοί έφυγαν απ΄ εκεί και εγκατεστάθηκαν στην Πέρσαινα και έβαλαν το όνομα προς τιμήν του Περσέα, υιού του Βασιλέως της Μακεδονίας Φιλίππου που είχε απελευθερώσει την πόλη από τους πολέμους μεταξύ των Ηλείων, Αρκάδων και Αχαιών, όπως εξάλλου είχε συμβεί και με μια πόλη στην Αττική που πήρε το όνομά της προς τιμήν του Περσέα, καθώς και στην Μακεδονία.

Αν πάμε και στην μυθολογία αποκλείουμε και την περίπτωση του ονόματος από τον μυθικό Περσέα.

Τέλος, να την πλησιάσουμε την Πέρσαινα στην λέξη «Πυρσός», όπου το «πυρ» σημαίνει φωτιά και ξέρουμε ότι το χωριό μας πολλές φορές εκάηκε, άρα Πέρσαινα να σημαίνει «Καϋμένη Περιοχή» ή εύκολα μπορεί να πιάσει φωτιά λόγω των δασών της από πεύκα, τότε θα διαψεύσουμε και τους παλιούς γέρους που μας έχουν δώσει πιο βάσιμες πληροφορίες.

Και τώρα θα γράψω την σωστή εκδοχή που δεν είναι ούτε μυθολογία (που ποτέ δεν την συμπάθησα την λέξη «μυθολογία» αφού είναι ψέματα).

Στις «Εκδόσεις Γεωργιάδη» μου χάρισαν ένα βιβλίο του Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου, με τον τίτλο: «ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΟΤΗΤΑΣ, από Η΄ άχρι Ι΄ εκατονταετηρίδος μ.Χ.» (από τον 8ον μέχρι τον 10ον αιώνα μετά Χριστόν, δηλ. από 800-1000 μ.Χ.).

Στην σελίδα 509 του βιβλίου αυτού, στο κεφάλαιο 18ο: οι περιπέτειες της γλώσσας, διαβάζω ότι η Περσέα είναι η Ροδακινέα.

Ελύθη λοιπόν το πρόβλημα. Γιατί ΠΕΡΣ. το θέμα συν την παραγωγική –ΑΙΝΑ- έχουμε: ΠΕΡΣ+ΑΙΝΑ = ΠΕΡΣΑΙΝΑ. Θυμάμαι ότι είχαμε πολλές ροδακινιές στην Πέρσαινα. Ακόμη θυμάμαι ότι μια που είχαμε στο σπίτι τα έκανε ένα κιλό το ένα. Στο Δημοτικό στην Φυτολογία τα δένδρα τα μαθαίναμε ως: ροδακινέα, συκέα, αχλαδέα, μωρέα, απιδέα, κερασέα, ροδέα, κ.λ.π.

Παρατήρησαν, λοιπόν, οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού μας ότι ευδοκιμεί στην περιοχή η ροδακινιά, δηλαδή η Περσέα κι΄ έτσι έχουμε την ονομασία Πέρσαινα.

Στο περιοδικό «Φολόη» είχα στείλει πολλά για την ονομασία της Πέρσαινας. Έγραψαν μόνον ολίγες σειρές στην αρχή. Στο επόμενο τεύχος με διέψευσε ένας καθηγητής από τον Πύργο και μάλιστα έκανε και προϊστάμενος. Ανάθεμα αν έμαθε σωστά Ελληνικά και ας είναι και φιλόλογος. Η απάντησή του είναι τελείως αβάσιμη σε όλα όσα με διαψεύδει.

Απ΄ αυτόν θύμωσαν και οι Γιαρμεναίοι που έγραψα ότι από την ποικιλία Γιαρμάς της Ροδακινιάς, ΓΙΑΡΜ. το θέμα συν την παραγωγική λέξη –ΑΙΝΑ- έχουμε:

ΓΙΑΡΜ. + ΑΙΝΑ = ΓΙΑΡΜΑΙΝΑ, ας το ειδούν στην σελίδα 211 του βιβλίου «ΤΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΟΝ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ» του Κ.Ν.Ηλιοπούλου ή σε μεγάλες Ελληνικές Εγκυκλοπαίδειες που την γράφουν Γιάρμαινα και όχι Γιάρμενα.

Παρατηρώ ακόμη στο βιβλίο του Ζαμπέλιου ότι δεν είναι η όρνις αλλά ο όρνις = κόττα. Πάντως η Πέρσαινα έχει δύο τοποθεσίες με το όνομα «Ορνίτσα». Ακόμη βλέπω ότι η λέξη μπάρμπας (βάρβας) είναι χυδαία λέξη. Γι΄ αυτό να με λέτε θείο και όχι μπάρμπα.

Για την βασιμότητα των απόψεών μου στην ονομασία της Πέρσαινας δίνω ποσοστό 99% στην εκδοχή ότι προέρχεται από τη ροδακινιά = η ΠΕΡΣΕΑ και 90% από το αρχαίο ρήμα Πέρθω ή Περθέω ή Περθώ = βουλιάζω, σείρομαι κλπ.

Είμαστε, λοιπόν, η όγδοη γενιά του χωριού μας εμείς.

Από γεωγραφικής απόψεως το χωριό μας έχει έκταση 14 τετραγωνικά χιλιόμετρα και υψόμετρο 520 μέτρα. Οι συντεταγμένες του είναι (163,91), όπου η πρώτη αφορά το ύψος εκ των κάτω, ενώ η δεύτερη το πλάτος εξ αριστερών.

Από τα ψηλότερα σημεία του χωριού βλέπεις σχεδόν όλο το χωριό και απολαμβάνεις τις λαγκαδιές και πρασινάδες ενώ συνάμα ακούς την βουή του νερού που πέφτει από ψηλά στους γκρεμούς.

Συγκεκριμένα βλέπεις τις τρεις πλαγιές που είναι πρόποδες της Φολόης (Κάπελης) και μόνο το δυτικό μέρος είναι περισσότερο ανοικτό όπου στο Νοτιοδυτικό μέρος συγκεντρώνονται τα νερά που κάνουν ένα μέρος του ποταμού Ενιπέως (Λεστενίτσα ή Άβουρα).

Η τοποθεσία που είναι η Πέρσαινα πρέπει να ήταν μια άκρη της Ακρώρειας αλλά προς το μέρος της κυρίως Ηλείας και συνεπώς τα δάση και οι σπηλιές της πρέπει να αποτελούσαν το κρησφύγετο των κυνηγημένων δια μέσου των αιώνων αρχαίων Ελλήνων της Ακρώρειας.

Το χωριό μας είχε την μεγαλύτερη ακμή σε πληθυσμό κατά την δεκαετία 1960-1970 που έφθασε να έχει τέσσερις δασκάλους το Δημοτικό Σχολείο μας. Ταυτόχρονα όμως άρχισε να γίνεται και η μεταφορά του χωριού μας στου Μποντίνι με το όνομα Νέα Πέρσαινα.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το χωριό μας παρά τα λίγα χρόνια της ζωής του, χάρις στην εργατικότητα που διακρίνει τους κατοίκους του, κατόρθωσε νάχει τις μεγαλύτερες εκτάσεις φθάνοντας στο Κάστρο του Γουμέρου, στην Λαγκάδα κοντά στην Αγία Άννα, στου Φλαμά κοντά στο Μπεντένι, στις Κρυάδες κοντά στην Νεράϊδα, στ΄ Αργύρη κοντά στις Μηλιές, στου Βούζιανη κοντά στην Γιάρμενα και τώρα εξαπλώνεται και προς του Κούμανη. Απεναντίας, όμως, οι οικογένειες και ο πληθυσμός λιγοστεύουν κατά πολύ.

Σοφιανός Νικολόπουλος