Η προέλευση του ονόματος: ΠΕΡΣΑΙΝΑ.

Σχετικά με την προέλευση του ονόματος της Πέρσαινας έχουν διατυπωθεί, κατά καιρούς, πολλές απόψεις οι οποίες όμως διίστανται μεταξύ τους, με επικρατέστερη κατά την γνώμη μας την άποψη του συγχωριανού μας και ερευνητή κ. Βασιλείου (Λάκη) Αργυρόπουλου, που μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά παρακάτω.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι το όνομα του χωριού μας, αναφέρεται σαν «Πέρσαινα» τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα, μιας και φέρεται γραμμένο για πρώτη φορά σε επίσημο έγγραφο των Βενετσιάνων κατά την απόγραφή που έκαναν το 1700, όταν ήσαν κυρίαρχοι στην δυτική Πελοπόννησο. Συγκεκριμένα αναφέρεται στον κώδικα GRIMANI B.54 Αριθμός158 στο teritorio(επαρχία)της Γαστούνης. Κατοικούσαν δε τότε στην Πέρσαινα τρείς οικογένειες με δέκα άτομα διαφόρων ηλικιών.

Σε άρθρο της ιστοσελίδας: με τίτλο: «Το βιλαέτι Γαστούνης» η Πέρσαινα αναφέρεται σαν ένα από τα χωριά του Βιλαετίου (επαρχίας) Γαστούνης. Μεταξύ άλλων αναφέρει:

«...Μετά την υπογραφή το 1715 της συνθήκης του Πασσάροβιτς μεταξύ Τουρκίας και Ενετών έγινε η οριστική αποχώρηση των Ενετών από τον Μοριά. Προς παγίωση της κατοχής του Μοριά ο σουλτάνος αναγνώρισε ως μπισασήδες (συνταγματάρχες) τους αρχηγέτες των επτά Τουρκικών οικογενειών οι οποίες κατήλθαν στον Μοριά. Αυτές ήσαν: 1) Η των Απδίμ Πεγιάνων στην
Κορινθία, εξ αυτών προήρχετο και ο Κιαμήλ Μπέης της Κορίνθου. 2) Η Αρναουταογλαίων στην Τρίπολη, πλουσιότατη. 3) Η των Χωτομαναίων στην Γαστούνη της Ηλείας. 4) Του Μεχμέτ Βέη, στην Κορώνη. 5) Του Αχμέτ Αγά στην Πάτρα. 6) Του Νουρή Αγά στην Λακωνία. 7) Του Απδάγα στην Μονεμβασιά. Έκαστος από αυτούς είχε υπέρ τους διακόσιους στρατιώτες και υπόκειντο στον Μόρα Βαλεσή και στους Βοεβόδες.

Ένα από τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα ήταν της Γαστούνης. Υπαγόταν στο πασαλίκι του Μοριά. Διοικητικά λεγόταν Βιλαέτι, στρατιωτικά Σαντζάκι, και δικαστικά Καζάς της Γαστούνης. Όσα κτήματα και εκτάσεις προ της Ενετοκρατίας ήσαν Οθωμανικά, ξαναδόθηκαν στους τότε ιδιοκτήτες τους, που ξαναγύρισαν από την Ρούμελη και από την Κωνσταντινούπολη όπου είχαν καταφύγει. Έτσι οι Χοτομαναίοι ξαναπήραν όλο το Βιλαέτι της Γαστούνης σαν Μουκατά, δηλαδή κτήμα τους κληρονομικό.Τότε η οικογένεια των Χοτομαναίων μπέηδων, πολύκλαδη και πολυφάμελη, ήταν μια από τις πλουσιότερες στο Μοριά. Ο Χάμμερ, στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αναφέρει ότι ο Βαγιαζήτ ο πορθητής έδωσε για ανταμοιβή στο Γιανίτσαρη, που πρώτος σκαρφάλωσε στα τείχη της Πόλης, την πλουσιότερη επαρχία. Τούτος ο Γιανίτσαρης ήταν ασφαλώς ο πρόγονος των Χοτομαναίων, που πήρε την επαρχία της Γαστούνης. Τέλος Χατμάνος λεγόταν και ο Τούρκος άρχοντας της Ουκρανίας. Τότε,προ της Ενετοκρατίας τούτο το πλούσιο Βιλαέτι της Γαστούνης λεγόταν Χόλομιτζ από τους Τούρκους δηλ. του Χλεμουτσιού(κάστρου) όπου ήταν και η έδρα του.

Οι Χοτομαναίοι μπέηδες διοικούσαν το Βιλαέτι τους διορίζοντας έμπειρους Τούρκους αξιωματούχους: Τον Αγιάνη = τοποτηρητή, τον Βοεβόδα = αστυνομικό διοικητή, και τον Καδή = δικαστή. Τούτους τους πλαισίωναν οι Σπαχήδες (αστυνόμοι) και οι αγάδες, στα χωριά, σαν τοποτηρητές και εκτελεστικά όργανα της Τουρκικής εξουσίας, με όργανά τους, τους ζορμπάδες (πεζούς οπλοφόρους) και τους σεΐζηδες (καβαλαραίους οπλοφόρους). Τέλος σε κάθε Βιλαέτι υπήρχε και ένα κινητό απόσπασμα ένοπλο για την τήρηση της τάξης και την καταδίωξη των φυγόδικων και φρούρηση των δερβενιών (στενωπών περασμάτων και διάσελων) με Κάπους(καπεταναίους των Ζορμπάδων και Σεΐζηδων) και κεντρικό καπετάνιο τον Καπού Μπουλούκμπαση.

Όλα τα βιλαέτια υπάγονταν στο πασαλίκι που ήταν η έδρα του Πασά (στον Μοριά πρωτεύουσα ήταν τότε η Τριπολιτσά, όπου ήταν και η έδρα του Πασά), τα πασαλίκια υπάγονταν στην κεντρική διοίκηση την λεγόμενη Υψηλή Πύλη. Για την καλύτερη εξυπηρέτηση της διοίκησης ο βαλής (πασάς) περιστοιχιζόταν από ανώτερους υπαλλήλους, οι οποίοι διεκπεραίωναν την
αλληλογραφία της Πύλης και τα αναφυόμενα θέματα στο πασαλίκι. Οι υπάλληλοι ήσαν: Ο ρεϊζ εφένδης (αρχιγραμματέας), ο μουφτής (θρησκευτικός αρχηγός), ο δεφτέρ κεχαγιάς (φοροτεχνικός υπάλληλος), ο μουκαπελετζής, ο οποίος κρατούσε τα κατάστιχα του κτηματολογίου με τα οροθέσια των βιλαετιών.
Παράλληλα με την Τουρκική εξουσία ήταν και η Κοινοτική των Ελλήνων, οι Δημογέροντες. Το κάθε χωριό εξέλεγε ένα ή δύο Δημογέροντες ή Προεστούς, ανάλογα με τον πληθυσμό του, για ένα χρόνο. Αυτοί μαζί με τον παπά, αποτελούσαν την Δημογεροντία του χωριού τους. Φρόντιζαν για την περιουσία της Κοινότητάς τους, μοίραζαν κατ’ αναλογία και οικονομική δυναμικότητα σε κάθε οικογένεια πόσους φόρους και δοσίματα έπρεπε να πληρώσει, (χαράτσι κ.λπ.), κανόνιζαν για τα δημόσια έργα του κάθε χωριού, επικύρωναν με την υπογραφή τους συμφωνητικά των χωριανών τους (προικοχάρτια, αγοροπωλησίες, δανειστικά ομόλογα), συμβίβαζαν τις διαφορές τους μέχρι αξίας 100 γροσιών, διόριζαν τον μεϊντάνη του χωριού (αγροφύλακα), εκπροσωπούσαν το χωριό και ήσαν υπεύθυνοι μαζί με τον Αγά για την εκτέλεση των διαταγών της διοίκησης του Βιλαετιού και του Πασά.

Όλοι οι Δημογέροντες του Βιλαετιού μαζεύονταν στην Γαστούνη και εξέλεγαν μεταξύ των τους δύο Δημογέροντες που ήσαν οι άμεσοι συνεργάτες του Μπέη για όλα τα ζητήματα του Βιλαετιού, τα σχετικά με τους Ραγιάδες. Την εκλογή τους την επικύρωνε ο Πασάς της Τριπολιτσάς (Μόρα Βαλεσής). Φρόντιζαν μαζί με τον επίσκοπο για τις υποθέσεις των χωριών του Βιλαετιού για την εκτέλεση των διαταγών Τούρκων αξιωματούχων του (Μπέη, Βοεβόδα, Καδή). Καθόριζαν αναλογικά το ποσό των φόρων και δοσιμάτων που θα πλήρωνε κάθε χωριό. Διόριζαν τον Καπού – Μπουλούκμπαση και τους υποτακτικούς του (που ήσαν Έλληνες και Αρβανίτες ντόπιοι) που αυτοί τους διεύθυναν. Αντιδρούσαν στις παράλογες ή παράνομες ενέργειες και αξιώσεις των Τούρκων αξιωματούχων, προσφεύγοντας στο Μόρα Βαλεσή όπου είχαν μεγάλη ισχύ, και γενικά η εξουσία τους. Μοιραζόταν στο Βιλαέτι με τους Τούρκους αξιωματούχους. Ήσαν δηλαδή οι προστάτες και η ελπίδα των αδικούμενων Ραγιάδων.
Δημογέροντες όμως έβγαζαν μόνο τα χωριά εκείνα, όσα τα κατοικούσαν Χριστιανοί που είχαν δικές τους περιουσίες, ή ήσαν τεχνίτες και έμποροι. Τούτα τα χωριά τα έλεγαν Καριγέδες (Κεφαλοχώρια). Τέτοια Κεφαλοχώρια στο Βιλαέτι της Γαστούνης ήσαν 10 – 15, τα δε υπόλοιπα κάπου 168, ήσαν τσιφλίκια, δηλαδή ιδιοκτησίες, μεγαλοκτήματα, των Πασάδων, Μπέηδων, Αγάδων, Χριστιανών μεγάλων νοικοκυραίων (κοτζαμπάσηδων) τζαμιών, εκκλησιών και μοναστηριών.

Από άποψη κατοίκων στο βιλαέτι της Γαστούνης, η αναλογία των Χριστιανών με τους Οθωμανούς ήταν 1 Οθωμανός με 5 – 6 Χριστιανούς. Το σύνολο των κατοίκων του Βιλαετιού στα προεπαναστατικά χρόνια ήταν 25.000 Χριστιανοί και 4.000 Οθωμανοί. Όλοι οι Χριστιανοί (Έλληνες και Αρβανίτες) μιλούσαν Ελληνικά και μόνο Β.Α και Ν.Α.χωριά της Ηλείας μιλούσαν Αρβανίτικα.Οι Οθωμανοί (Τούρκοι και Αραπάδες) μιλούσαν Τούρκικα αλλά και πολύ καλά τα Ελληνικά. Στην Γαστούνη κατοικούσαν 800 οικογένειες Τούρκοι και 200 Αραπάδες.

Το βιλαέτι της Γαστούνης αποτελούταν από τα εξής χωριά:

Αγιανάννα, Αγιάννης, Αγιλιάς, Αγιώργης, Αγουλινίτσα, Αγραπιδοχώρι, Ακοβίτι, Αναζήρι, Ανδραβίδα, Αντρώνι, Άνω Καβάσιλα, Άνω Λουκάβιτσα, Άνω Ξενιά, Απλοχώρι, Αρβανίτη, Βάλαγκα, Βάλμη, Βαρθολομιό, Βελανίδι, Βίλιζα, Βολάντζα, Βούναργο, Βρανά, Βυδιάκι,Γαστούνη, Γεράκι, Γερμοτζάνη, Γεροπέτρου,Γούμερο, Δαφνιώτισσα, Δερβή Τζελεπή, Δερβινή, Δίβρη, Δούκα, Ζόγκα, Ζουλάτικα,Κάτω Ξενιά, Καγκάδι, Κακαρούκα, Κακοτάρι, Καλαθά, Καλίτζα, Καλολιτζί, Καλοπαιδί, Καλότυχο, Καλύβια, Βαρθολομιού, Καλύβια Παλιόπολις, Κάλφα, Καπελέτου, Καραγιούζι, Καραγουζάκι, Καρακασίμι, Καραλή, Καράτουλα, Καρδαμάς, Καρδιακάφτι, Καρόσι, Καρυά, Κάστρο, Κατζαρού, Κάτω Καβάσιλα, Κάτω Λουκάβιτσα, Καυκανιά, Κελεβή, Κερέσοβα, Κερτίζα, Κλεισούρα, Κλεντιά, Κόκλα, Κοκλασήμιζα, Κουκλάκι, Κρασέτζα, Κριεκούκι, Λαγανά, Λαγάτουρα, Λάλα, Λαμπέτι, Λάνθι, Λάσδικα, Λατζόι, Λεχαινά, Λόπεσι, Λούβρος, Λυγιά, Μάζι, Μαλαπάσι, Μαλίκι, Μάμιζα, Μανολάδα, Μαρινάκι, Μαρκόπουλου, Μαστραντώνη, Ματαράγκα, Μαζαράκι, Μάχου, Μεσολογγάκι, Μηλιές,Μοιράκα, Μονή Νοτενάς, Μονή Σωτηρούλας, Μονή Αϊ Βλάση, Μουζάκι, Μουζίκα, Μουσουλή, Μουσουλούμπεη, Μπαλή, Μπαρμπάσαινα, Μπεδέντα, Μπεζαΐτι, Μπεντένι, Μπεσερέ, Μπέχρου, Μπόρσι, Μπουκοβίκα, Μπουρτάνου,Μπουχιώτη, Μπράτι, Μπρούμα, Μυρτιά, Νιοχώρι, Νιοχώρι Γλαρέτζας, Νταούτι, Ντάρα, Ντελήμπαλη, Ντρούβα, Ξυλοκέρα, Παλαιομπαρμπάσαινα, Πέρα Μετόχι, Πέρσαινα, Πέτα,Πλάτανος, Πόθου, Πορετσό, Πουρνάρι, Πύργος, Πυρί, Ρενεσάκι, Ρένεσι, Ρετεντού,Ρετούνι, Ρίολο, Ροβιάτα, Ρόμεσι, Ρουπακιά,Σαβάλια, Σαμπάναγα, Σελήμ Τσαούση, Σιμόπουλο, Σινούζι, Σιόρμαινα, Σκαφιδιά,Σκιαδά, Σκλήβα, Σκληρού, Σκούρα, Σκουροχώρι,Σμίλα, Σουλεϊμάναγα, Σουληνάρι, Σούλι, Σπάτα, Στραβοκέφαλο, Στρέφη, Στρούσι,Σώπι, Σώστι, Τατάραλη, Τζαπόγα, Τζατζατάρι,Τζίπιανα, Τζόγια, Τραγανό, Τρουμπέ, Φεγγαράκι, Φλώκα, Χάβαρι, Χαλαμπρέζα, Χατζήδες, Χελιδόνι, Χέλμι, Ψάρι, Ώλενα.

androni.blogspot.com

Ο συγχωριανός μας συνταξιούχος καθηγητής μαθηματικών και πρώην πρόεδρος του συλλόγου μας κ. Σοφιανός Νικολόπουλος σε άρθρο του στο περιοδικό Φολόη, τεύχος 59, σελ.10, το οποίο βλέπουμε παρακάτω, αναφέρει την άποψή του για την προέλευση του ονόματος Πέρσαινα:

O συγχωριανός μας Λάκης Αργυρόπουλος, αμέσως μετά την δημοσίευση του ανωτέρω άρθρου του Σόφου Νικολόπουλου, στο περιοδικό «Φολόη», διαφωνώντας ριζικά με αυτή την άποψη, έστειλε επιστολή στο περιοδικό Φολόη, εκφράζοντας εντονώτατα την αντίθεσή του σχετικά με την προέλευση της ονομασίας «Πέρσαινα».

Την επιστολή του Λάκη Αργυρόπουλου δημοσιεύουμε αυτούσια παρακάτω:

ΠΡΟΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΟΛΟΗ

Ιανουάριος 2012

Κύριε Διευθυντά

Στα τεύχη του περιοδικού σας αριθ. 59 σελ. 10 και 60 σελ. 23 δημοσιεύθηκαν οι επιστολές δύο σεβαστών Καθηγητών πού αναφέρθηκαν στην προέλευση του ονόματος του χωριού μου, της Πέρσαινας. Κατόπιν των ανωτέρω,επιθυμώ να σας γνωρίσω τα ακόλουθα, προς ενημέρωση των αναγνωστών σας και ιδιαίτερα των Περσαιναίων.

Όπως είναι γνωστόν οι τόποι, τα μέρη μιας περιοχής, παίρνουν την ονομασία τους ,κυρίως, από τους ανθρώπους που έζησαν ή πέρασαν από εκεί, από διάφορες δραστηριότητές τους, από την χλωρίδα και πανίδα τους, από φυσικά φαινόμενα και τέλος από σχηματικές παρομοιώσεις.Με βάση τα προηγούμενα, στον Ελλαδικό χώρο έχομε πλήθος τοποθεσιών, οικισμών και πόλεων πού έχουν πάρει την ονομασία τους από πρόσωπα της Ελληνικής Μυθολογίας, όπως μέχρι σήμερα αποκαλούνται.

Εάν ρίξουμε μια ματιά στην Ελληνική Μυθολογία (1), και συγκεκριμένα στο μέρος εκείνο που αναφέρεται στον Πελοποννησιακό χώρο, βλέπομε ότι αρκετών από τους Ήρωές της τα ονόματα είναι συνώνυμα με αυτό της Πέρσαινας. Ενδεικτικά, λόγω χώρου, θα αναφέρω τα πιο σημαντικά:

1)ΠΕΡΣΕΥΣ :
α) γιός του Διός και της Δανάης στο Άργος,
β)γιός του Νέστορος στην Πύλο,
γ)γιός του Ζακύνθου.

2)ΠΕΡΣΗ :
μία από τις Ωκεανίδες νύμφες σύζυγος του Ηλίου, μητέρα του Αιήτη, της μάγισσας Κίρκης και της Πασιφάης.

3)ΠΕΡΣΑΙΟΣ ή ΠΕΡΣΗΣ:
α)γιός του Περσέως και της Ανδρομέδας,
β)γιός του Κρείου και της Ευρύβιας, αδελφός του Αστραίου και του Πάλλα,
γ)ένας από τους γιούς του Ηλίου και της Πέρσης ή Περσηίδος.

4)ΠΕΡΣΙΝΑ:
σύζυγος του Υδάσπη, μητέρα της Χαρίκλειας.

Παρατηρούμε εδώ ότι όλα τα προηγούμενα μυθολογικά ονόματα αρχίζουν με το θέμα ΠΕΡΣ, όπως και της Πέρσαινας, συνεπώς όλα έχουν κοινή ρίζα. Δυστυχώς, τα σημερινά Λεξικά δεν μας δίνουν με σαφήνεια την ερμηνεία των ονομάτων αυτών και όπου τούτο επιχειρείται θεωρείται, από τα ίδια,αβέβαιης ετυμολογίας.

Ας θέσουμε εδώ το εξής ερώτημα: Θα ήταν δυνατόν το όνομα Πέρσαινα να προέρχεται από ένα εκ των παραπάνω μυθολογικών προσώπων, και πώς τούτο θα προέκυπτε αφού δεν έχομε κάποιο δεδομένο ή έστω ένδειξή του; Έτσι νομίζαμε ότι δεν έχομε κάτι τέτοιο. Αλλά, όπως κάθε γωνιά της Ελληνικής Γής κρύβει μέσα της τα πανάρχαια μυστικά της , έτσι και η Περσαιναίικη έκρυβε τα δικά της μυστικά. Τα έκρυβε μέχρι το έτος 1981.΄Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους. Τη χρονιά εκείνη (1981), οι Περσαιναίοι ανοίγουν αγροτικούς δρόμους και στη θέση Σωτείρω(όχι Σωτήρω) η φαγάνα(μπουλντόζα) φέρνει στο φώς διάφορα οστά και θραύσματα από αγγεία και άλλα άγνωστα αντικείμενα. Ενημερώνεται η Ζ’ Εφορεία Προϊστορικών Αρχαιοτήτων στην Αρχ .Ολυμπία και οι Αρχαιολόγοι επισκέπτονται τις περιοχές, με τα ευρήματα , για επιτόπια μελέτη.Μένουν άναυδοι με αυτά που βλέπουν,συλλέγουν ό,τι ημπορούν και το έτος1985 μήνα Μάρτιο η Ζ΄ Εφορεία ανακοινώνει:Στις νοτιοδυτικές περιοχές της Πέρσαινας,Άρα, Σωτείρω, Μελισσίτσα, Καστέλλι και Κρυάδες(2), ευρέθησαν λείψανα παναρχαίων τειχών και κτηρίων, τάφων, καθώς επίσης και πλήθος διάσπαρτης κεραμεικής που χρονολογούνται από την αρχή της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Βρέθηκε, επίσης, στη μέση του δρόμου πανάρχαιο χυτήριο και Ρωμαϊκά Λουτρά στη
Σωτείρω.

Τα ανωτέρω αναφέρονται στο αριθ. Πρωτ.873/8από 27/03/1985 έγγραφο της Ζ΄ Εφορείας Αρχ.Ολυμπίας πού απέστειλε προς: α) Σύλλογο Περσαιναίων, β)Υπουργείο Πολιτισμού, γ)Κοινότητα Πέρσαινας, δ)Σταθμό Χωροφυλακής Λάλα, ε)Δασαρχείο Λάλα . Μετά την σημαντική, για τον τόπο,ανακάλυψη των αρχαίων μνημείων και κεραμεικών, η Ζ΄ Εφορεία εκήρυξε τις περιοχές αυτές της Πέρσαινας Αρχαιολογικούς Χώρους, και έκτοτε οι αγροί εμπίπτουν στις διατάξεις του Κ.Ν.5351 ‘’Περί Αρχαιοτήτων,,. Η τότε Επιμελήτρια της Ζ’ Εφορείας (κ. Ε. Παπακωνσταντίνου),που ήταν στην επιτόπια μελέτη των
Αρχαιολογικών Περσαιναίικων χώρων,όταν ερωτήθηκε (από τον υποφαινόμενο) για συσχετισμό του ονόματος Πέρσαινα με κάποιο από τα μυθολογικά πρόσωπα πού αναφέρονται παραπάνω, δεν απέκλεισε καμμία εκδοχή λέγοντας: ‘’Οι μελλοντικές ανασκαφές θα αποδείξουν πολλά και σημαντικά για την Ελληνική Προϊστορία στον χώρο αυτόν της Πέρσαινας,,. Δύο χρόνια μετά, η ίδια Αρχαιολόγος έδωσε διάλεξη στον Πύργο με θέμα τον δρόμο πού ακολουθούσαν οι αθλητές, πού προγυμνάζονταν στο στάδιο της Αρχ.Ήλιδος ένα μήνα πρίν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, και φέρει αυτόν τον δρόμο να περνά από τους χώρους πού ευρέθησαν τα αρχαία της Πέρσαινας (Αρχ.Ηλιδα - ποτ. Ηλ. Λάδωνας -Γούμερο -Σέρι/Σωτείρω/Κρυάδες - ΝεράΪδα - Κρυονέρι- Ολυμπία). Μέρος της ομιλίας εδημοσίευσαν τότε οι εφημερίδες του Πύργου.

Οι εκπλήξεις με τις αρχαιότητες στην Πέρσαινα δεν σταματούν στους παραπάνω χώρους, γιατί δυτικά αυτών και, σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων (σε ευθεία) στον περίβολο ,σχεδόν, του Περσαιναίικου εξωκκλησιού του Αγ.Γεωργίου στην θέση Σέρι , η Ζ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων το έτος 2009 έφερε στο φώς νέα σημαντικά ευρήματα. Πέντε (5) κατ’ αρχάς Μυκηναϊκούς τάφους, που μαρτυρούν την πανάρχαια κατοίκηση του Περσαιναίικου χώρου. Έτσι, διαπιστώνεται κατηγορηματικά πλέον πώς μυθολογία και προϊστορία στην περιοχή είναι παρούσες, και το αποδεικνύει περίτρανα η Αρχαιολογική Επιστήμη με την επιτόπια μελέτη της,για να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι το όνομα της Πέρσαινας να προέρχεται από κάποιο από τα παραπάνω μυθολογικά πρόσωπα.

2. Στην Αθήνα το έτος 1987 έγινε συγκέντρωση μελών της Εταιρείας Ηλειακών Μελετών,στην οποία παραβρέθηκα. Εκεί εγνώρισα τον Πρόεδρο της Εταιρείας, Ομότιμο Καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αείμνηστο,Κωνσταντίνο Ν. Ηλιόπουλο, Ηλείο από το Στρέφι.
Γεννωμένης ευκαιρίας, ερώτησα,τον σεβαστό αυτόν άνθρωπο, από πού επήρε την πληροφορία περί Πέρση - Πέρσαινας(Τοπωνυμικό της Ηλείας), και μου απάντησε: στο Δημαρχείο του Πύργου, από τον Δημοτικό Υπάλληλο Ιωάννη Καλογερόπουλο από την Πέρσαινα, που το άκουσε από τον πατέρα του τον παπά-Σπηλιάδη (πρώτος ιερέας της Πέρσαινας, πού ήλθε στο χωριό μας από τα μέρη μεταξύ Δάφνης - Στρέζοβα τότε - και Βυτίνας γύρω στα 1870). Ο μακαριστός Καθηγητής είπε πώς αυτά τα περί Πέρση- Πέρσαινας είναι βέβαια φανταστικά,πλήν όμως συμπεριελήφθησαν στο‘’Τοπωνυμικό της Ηλείας,, ως Λαογραφικό στοιχείο και όχι ως ιστορία ή άλλη επιστημονική έρευνα.

Ανέφερα επίσης στον αείμνηστο Καθηγητή για τις πρόσφατες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Πέρσαινα, δείχνοντας δε το έγγραφο της Ζ’ Εφορείας Αρχ. Ολυμπίας, καί όταν διάβασε την χρονολόγησή τους είπε: ‘’Εδώ έχομε δεδομένα ιστορικά πλέον για τον τόπο της Πέρσαινας,,.

Κύριε Διευθυντά

Η διερεύνηση και η ανάδειξη της Ιστορίας και Λαογραφίας ενός τόπου είναι προσπάθεια θεμιτή και ευπρόσδεκτη. Καθένας δικαιούται να λέγει και να γράφει την άποψή του, αρκεί να μην θεωρεί την γνώμη του ως μόνη αληθινή, και μάλιστα επιστημονική. Αυτό μας το διδάσκει ο Αρχαίος Σιμωνίδης: ‘’Το να έχει κάποιος ιδέα για κάτι, αυτό τον κάνει να νομίσει ότι η ιδέα του αυτή είναι και η αλήθεια,, (Το δοκείν και την αλήθεια βιάται. ΑΠΟΣΠ.76).

Μετά τιμής,

ΒΑΣ. Α. ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ελ.Βενιζέλου 53Β
Ταύρος 177 78

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Μύθος: κάθε τι που λέγεται διά στόματος, λόγος προφορικός, ομιλία, αγόρευση, φήμη,διάδοση, διήγηση, ιστορία, ιστορικό διήγημα κ.α.
Κρυάδες: τόπος που προκαλεί ρίγος, ανατριχίλα