ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
(1931-16/2/2018)
(1931-16/2/2018)
|
Τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι φεύγουν…
Έτσι ήλθε και η ώρα της αποδημίας, του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, του Κώστα, του Κωστάκη όπως είχαμε μάθει να τον λέμε πάντα… Πού θα πάμε στους Κωστάκη το μαγαζί λέγαμε… Έφυγε, έτσι ξαφνικά όπως φεύγουν οι περισσότεροι άνθρωποι… Η όμορφη Πέρσαινα παλιά και νέα, όπως εγώ την θυμάμαι, μπορεί να ήταν φτωχική μα είχε πλούτη, φυσικά και ανθρώπινα… Έβγαλε ανθρώπους πνευματικούς, εργατικούς αλλά και ικανούς, που γαλουχήθηκαν μέσα από την φτώχεια και την καρποφόρα γη της… Ένας από αυτούς ήταν και ο Κωνσταντίνος Αποστολόπουλος, που για την εποχή του και για την Πέρσαινα ήταν πρωτοπόρος, ένας άνθρωπος δραστήριος, συνετός, έμπειρος στη ζωή και αγάπη στις κοινωνικές και κοινοτικές δραστηριότητες. |
Πολλά χρόνια Πρόεδρος του χωριού μας και ένας εκ των συντελεστών και υποστηρικτής στην μετακίνηση του χωριού στην σημερινή του τοποθεσία που ήταν μια νέα, ποιοτική, ζωογόνος αρχή για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της με νέες, ανθρώπινες, σύγχρονες, δημιουργικές υποδομές.
Ένας υπέροχος ιεροψάλτης που με την μειλίχια φωνή του ενέδιδε στην Θεία Λειτουργία και στο Εκκλησιαστικό ποίμνιο μια θεϊκή υπόσταση.
Υπήρξε ένας ακέραιος άνθρωπος, αξιοπρεπής συγχωριανός.
Ένας εξαίρετος οικογενειάρχης. Ένας πατέρας από αυτούς που όταν ακούς να μιλούν για εκείνον τα παιδιά του, νύφες, γαμπροί, εγγόνια λάμπουν τα πρόσωπά τους και επιβεβαιώνουν την αγάπη και την αγωγή που τους έδωσε και που εκείνα εν ζωή του ανταπέδωσαν.
Ο Κωνσταντίνος, ο Κώστας, ο Κωστάκης έφυγε μέσα στην αγάπη και την θαλπωρή όλης της οικογένειάς του ήρεμα και αγόγγυστα, επιβεβαιώνοντας τα λόγια μιας ρήσης από τα «Σοφά Λόγια της Ανατολής» :
«Ω! Συ που γεννιέσαι κλαίγοντας
όταν όλοι γύρω σου γελάνε,
φρόντισε να πεθάνεις γελώντας
όταν όλοι γύρω σου θα κλαίνε…»
Aιωνία του η μνήμη!!!
Ευτυχία Στασινού Στασινοπούλου
Ένας υπέροχος ιεροψάλτης που με την μειλίχια φωνή του ενέδιδε στην Θεία Λειτουργία και στο Εκκλησιαστικό ποίμνιο μια θεϊκή υπόσταση.
Υπήρξε ένας ακέραιος άνθρωπος, αξιοπρεπής συγχωριανός.
Ένας εξαίρετος οικογενειάρχης. Ένας πατέρας από αυτούς που όταν ακούς να μιλούν για εκείνον τα παιδιά του, νύφες, γαμπροί, εγγόνια λάμπουν τα πρόσωπά τους και επιβεβαιώνουν την αγάπη και την αγωγή που τους έδωσε και που εκείνα εν ζωή του ανταπέδωσαν.
Ο Κωνσταντίνος, ο Κώστας, ο Κωστάκης έφυγε μέσα στην αγάπη και την θαλπωρή όλης της οικογένειάς του ήρεμα και αγόγγυστα, επιβεβαιώνοντας τα λόγια μιας ρήσης από τα «Σοφά Λόγια της Ανατολής» :
«Ω! Συ που γεννιέσαι κλαίγοντας
όταν όλοι γύρω σου γελάνε,
φρόντισε να πεθάνεις γελώντας
όταν όλοι γύρω σου θα κλαίνε…»
Aιωνία του η μνήμη!!!
Ευτυχία Στασινού Στασινοπούλου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
ΤΟΥ ΕΚΛΙΠΟΝΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (ΚΩΣΤΑΚΗ) ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΜΑΣ
Ευχαριστούμε θερμά όλους που με την παρουσία τους, τα λόγια τους και τις σκέψεις τους, μας συμπαραστάθηκαν στο πένθος για την απώλεια του αγαπημένου μας πατέρα και παππού.
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην κ. Ευτυχία Στασινοπούλου για τα όμορφα λόγια της.
Τα συναισθήματα αυτά, απαλύνουν τον πόνο μας, και αποτελούν την καθολική αναγνώριση του ακέραιου χαρακτήρα του, καθώς και της αγάπης για την οικογένειά του και τους συνανθρώπους του .
Ο πατέρας-παππούς μας, αν και έφυγε από κοντά μας, άφησε πίσω του παρακαταθήκη το έργο του για το χωριό μας, την αγάπη του για τη ζωή και την οικογένεια του, την ανθρωπιά του, τη διάθεση για δημιουργία.
Έτσι θα τον θυμούνται για πάντα όλοι οι συγγενείς του, οι φίλοι του και οι συγχωριανοί του που τον συνόδευσαν στο τελευταίο ταξίδι του.
Τα παιδιά του
Τα εγγόνια του
ΤΟΥ ΕΚΛΙΠΟΝΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (ΚΩΣΤΑΚΗ) ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΜΑΣ
Ευχαριστούμε θερμά όλους που με την παρουσία τους, τα λόγια τους και τις σκέψεις τους, μας συμπαραστάθηκαν στο πένθος για την απώλεια του αγαπημένου μας πατέρα και παππού.
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην κ. Ευτυχία Στασινοπούλου για τα όμορφα λόγια της.
Τα συναισθήματα αυτά, απαλύνουν τον πόνο μας, και αποτελούν την καθολική αναγνώριση του ακέραιου χαρακτήρα του, καθώς και της αγάπης για την οικογένειά του και τους συνανθρώπους του .
Ο πατέρας-παππούς μας, αν και έφυγε από κοντά μας, άφησε πίσω του παρακαταθήκη το έργο του για το χωριό μας, την αγάπη του για τη ζωή και την οικογένεια του, την ανθρωπιά του, τη διάθεση για δημιουργία.
Έτσι θα τον θυμούνται για πάντα όλοι οι συγγενείς του, οι φίλοι του και οι συγχωριανοί του που τον συνόδευσαν στο τελευταίο ταξίδι του.
Τα παιδιά του
Τα εγγόνια του
ΤΟ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ" ΤΗΣ ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ
Κυκλοφόρησε στις 14/3/2014 το βιβλίο του ΣΟΦΙΑΝΟΥ Α. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ή ΓΚΑΡΛΑ,
συν/χου Μαθηματικού-Συγγραφέα «Tο "Ευαγγέλιο" της Πέρσαινας Ηλείας».
Κυκλοφόρησε στις 14/3/2014 το βιβλίο του ΣΟΦΙΑΝΟΥ Α. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ή ΓΚΑΡΛΑ,
συν/χου Μαθηματικού-Συγγραφέα «Tο "Ευαγγέλιο" της Πέρσαινας Ηλείας».
|
Το θέμα του βιβλίου είναι η ΠΕΡΣΑΙΝΑ, που ο συγγραφέας έχοντας μέσα στην ψυχή του αστείρευτη την αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του και μετά από 38ετή και πλέον άοκνη προσπάθεια αναζήτησης και συλλογής στοιχείων, την αναδεικνύει μέσα από πλούσια λαογραφικά στοιχεία, εστιάζοντας και στην αρχαία και νεώτερη ιστορία της.
Κάνει αναφορά στην πλούσια πανίδα και χλωρίδα καθώς και στην γεωγραφία του τόπου και όχι μόνο. Επίσης έχει και πολλά στοιχεία για το γενεαλογικό δένδρο των κατοίκων της. Οι 577 σελίδες του βιβλίου είναι λίγες, λέει ο συγγραφέας, για να περιγράψεις πράγματα και γεγονότα για την Πέρσαινα και τους Περσαιναίους. Ο συγγραφέας μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις του, μας ταξιδεύει στο χρόνο που πέρασε και τις αντίξοες συνθήκες που βίωσε τόσο ο ίδιος όσο και οι συγχωριανοί του με έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό αλλά και απλοϊκό τρόπο, μια έκφραση που τον διακρίνει. |
Το "Εαυγγέλιο" της Πέρσαινας
|
«Tο "Ευαγγέλιο" της Πέρσαινας Ηλείας» θα πρέπει να διαβασθεί απ΄ όλους τους Περσαιναίους και όχι μόνον, για να θυμηθούμε αλλά και να μάθουμε πολλά άγνωστα στοιχεία από την ιστορία του τόπου μας αλλά και τα βιώματά μας και πολύ περισσότερο να πληροφορηθούν οι νέες γενιές.
Ένα βιβλίο παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές, γιατί όπως λέει ο συγγραφέας:
«Ταύτα χείρα γράφουσα/
θα βυθιστή... στο χώμα/
και ταύτα τα γραφόμενα/
θα μείνουν στον αιώνα.»
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου ΣΟΦΙΑΝΕ....
Ένα βιβλίο παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές, γιατί όπως λέει ο συγγραφέας:
«Ταύτα χείρα γράφουσα/
θα βυθιστή... στο χώμα/
και ταύτα τα γραφόμενα/
θα μείνουν στον αιώνα.»
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου ΣΟΦΙΑΝΕ....
ΠΑΠΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
του Λάκη Αργυρόπουλου
του Λάκη Αργυρόπουλου
Αγαπητέ Τάσο.
Χάρις σέ σένα , η μνήμη μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω στήν δεκαετία τού 1950 όταν, μικρό παιδί τότε, άκουγα από τούς μεγάλους σέ ηλικία καί ιδιαίτερα τούς γέροντες, νά μιλούν γιά τόν παπα-Χαράλαμπο καί τήν οικογένειάν του. Ο μακαριστός Ιερέας έμενε στήν γειτονιά μου, τήν επάνω Ρούγα καί τό σπίτι μου απείχε 200μ. περίπου από τό δικό μας.
Γιά όλα αυτά πού θυμήθηκα πολύ σέ ευχαριστώ. Ευελπιστώ δε ότι θά " διαφωτίσω", όσον είναι δυνατόν μέ όσα ακολουθούν, απορίες τού συμπατριώτη μας κ. Σ.Καράμπελα, από την Ηράκλεια Ηλείας που σου ζήτησε τις σχετικές πληροφορίες.
Χάρις σέ σένα , η μνήμη μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω στήν δεκαετία τού 1950 όταν, μικρό παιδί τότε, άκουγα από τούς μεγάλους σέ ηλικία καί ιδιαίτερα τούς γέροντες, νά μιλούν γιά τόν παπα-Χαράλαμπο καί τήν οικογένειάν του. Ο μακαριστός Ιερέας έμενε στήν γειτονιά μου, τήν επάνω Ρούγα καί τό σπίτι μου απείχε 200μ. περίπου από τό δικό μας.
Γιά όλα αυτά πού θυμήθηκα πολύ σέ ευχαριστώ. Ευελπιστώ δε ότι θά " διαφωτίσω", όσον είναι δυνατόν μέ όσα ακολουθούν, απορίες τού συμπατριώτη μας κ. Σ.Καράμπελα, από την Ηράκλεια Ηλείας που σου ζήτησε τις σχετικές πληροφορίες.
Ύστερα από 103, περίπου, χρόνια κυριαρχίας τους στήν Ηλεία, οι Τουρκαλβανοί Λαλαίοι άφηναν, στίς 25 Ιουνίου 1821, τά πολυτελή σπίτια καί χαρέμια τους στού Λάλα, φεύγοντας γιά τήν Πάτρα καί από εκεί στήν Σμύρνη.
Οι κάτοικοι, τότε, τής ορεινής περιοχής μας πού, εξ αιτίας τού Τούρκου δυνάστη, ζούσαν σέ απόμακρες χαράδρες ή μικρές κοιλάδες τού Ερυμάνθου καί τών γύρω βουνών, αρχίζουν νά κατεβαίνουν σε χαμηλότερους καί εύφορους τόπους της Ηλείας. Έτσι οι Καλαβρυτινοί κατεβαίνουν, στήν μετέπειτα ονομασθείσα, Αμαλιάδα καί πληθαίνουν σιγά-σιγά τόν βλαχοποιμένικο οικισμό Καλλίτσα καί τόν παραδίπλα τουρκόφωνο Δερβίς Τσελεπή.
Μερικές οικογένειες από τά μέρη τής Στρέζοβας (σημερινή Δάφνη), τής Βυτίνας καί τών Τροπαίων, επιλέγουν γιά νέο τόπο διαμονής τους τήν Πέρσαινα - μέ τίς πολλές πηγές και τά κρυσταλλένια νερά της - στήν οποία τότε κατοικούσαν, από πολλά χρόνια πρίν, οι οικογένειες τών Αργυροπουλαίων καί αργότερα τών Τσουμπαίων. Οι τελευταίοι, κατά μία πληροφορία, ήλθαν από τό Πουρνάρι, δίπλα στό Μπρούμα (σήμερα Ηράκλεια).
Μία από τίς οικογένειες που, μεταξύ 1860-1870 περίπου, ήλθαν στήν Πέρσαινα ήταν η οικογένεια τών Μαλαβεταίων, όπως έλεγε ο αδελφός τού παππού μου Γιώργης Αργυρόπουλος ή Σπηλιογιώργης (πέθανε το 1960 σε ηλικία 78 ετών). Οι Μαλαβεταίοι έκτισαν τά σπίτια τους στήν επάνω Ρούγα τής Πέρσαινας. Ξεχέρσωσαν λόγγους φτιάχνοντας χωράφια - περιβόλια - αμπέλια, έγιναν νοικοκυραίοι, καθώς ήξεραν καί τέχνες όπως κτίστες, μαραγκοί, βαγενάδες, σαμαράδες πού τούς απέδιδαν χρήματα ή άλλα έσοδα, σύμφωνα με τά καθιερωμένα τής εποχής εκείνης.
Ο παπα-Χαράλαμπος ήταν παιδί εκείνης τής οικογένειας των Μαλαβεταίων. Τό επώνυμο Χριστόπουλος τό έλαβαν αργότερα γύρω στά 1930 ( μετά το Προεδρικό Διάταγμα "περί αλλαγής τών ξενόγλωσσων τοπωνυμιών κ.λπ.") . Πότε ακριβώς γεννήθηκε δέν γνωρίζω. Συχνά άκουγα από τούς γέροντες, στήν δεκαετία τού 1950, πώς γύρω στά 1920 φόρεσε τά ράσα καί έγινε Ιερέας. Ποιά ήταν η γυναίκα του καί πόσα παιδιά είχε δέν θυμάμαι, άν καί οι γιαγιάδες μου τά έλεγαν κάθε φορά πού η κουβέντα ερχόταν γι΄αυτόν, κάθ΄όσον τό σπίτι του απείχε 200μ. περίπου από το δικό μας. Γνωρίζω όμως, με βεβαιότητα, ότι μία του κόρη παντρεύτηκε στού Σμίλα καί είναι η μητέρα τού μετέπειτα Βουλευτή Ηλείας καί Δημάρχου Αρχαίας Ολυμπίας Ιωάννη Σκουλαρίκη.
Ο τελευταίος, από το 1974 όταν ερχόταν στήν Πέρσαινα γιά προεκλογικούς λόγους, πήγαινε καί έβλεπε το σπίτι της μητέρας καί τού παπού του παππά Χαράλαμπου.Τό έβρισκε όπως το θυμόταν μικρός πού, όπως έλεγε, ερχόταν από τού Σμίλα με τήν μητέρα του γιά να ιδούν τούς συγγενείς τους. Τό σπίτι αυτό, όπως καί μερικά χωράφια του, σήμερα ανήκουν στόν Ανδρέα Αναστασόπουλο, τα δε τοπωνύμια των χωραφιών, ακόμη, έχουν τ΄ονομά του '' στού παπα Χαράλαμπου" λένε οι περσαιναίοι.
Είχε δε ο παπα Χαράλαμπος αδέλφια, τόν Μέλτη καί τόν Χρήστο ( εάν είχε άλλα δέν γνωρίζω). Ο πρώτος έφυγε από τήν Πέρσαινα μετά τό 1945 γιά τόν Αη Γιώργη τού Πύργου, όπου οικογενειακώς εγκαταστάθηκε. Ο δεύτερος πέθανε, όπως θυμάμαι, το 1952 στήν Πέρσαινα, ο δε γιός του, πού καί αυτός έγινε ιερέας (ο παπα Μήτσος) άφησε τό χωριό μας τό 1959, παίρνοντας τήν οικογενειά του γιά τόν Αη Γιώργη τού Πύργου καί αυτός. Ο ένας "τραβούσε" τόν άλλον κοντά του. Μιά αδελφή τους, η Γιωργία, παντρεύτηκε στήν Πέρσαινα τόν Θανάση Αθανασόπουλο (ή Δράκο) πού έμεναν στήν επάνω Ρούγα (σχεδόν μέ μεγάλωσε η θειά Δράκαινα όπως τήν φωναζαμε όλοι μας τότε). Τής γυναίκας αυτής υπάρχουν, σήμερα, στήν Πέρσαινα απόγονοι, απ΄ όλη τήν οικογένεια τών Χριστοπουλαίων (Μαλαβεταίων).
Αυτά γνωρίζω γιά τόν Μακαριστό Ιερέα Χαράλαμπο Χριστόπουλο.Ελπίζω η μνήμη μου νά μέ βοήθησε στήν προσπαθειά μου νά θυμηθώ, σωστά, αγαπημένες μορφές πού έλεγαν όσα παραπάνω διαβάστηκαν.
Λάκης Αργυρόπουλος
Οι κάτοικοι, τότε, τής ορεινής περιοχής μας πού, εξ αιτίας τού Τούρκου δυνάστη, ζούσαν σέ απόμακρες χαράδρες ή μικρές κοιλάδες τού Ερυμάνθου καί τών γύρω βουνών, αρχίζουν νά κατεβαίνουν σε χαμηλότερους καί εύφορους τόπους της Ηλείας. Έτσι οι Καλαβρυτινοί κατεβαίνουν, στήν μετέπειτα ονομασθείσα, Αμαλιάδα καί πληθαίνουν σιγά-σιγά τόν βλαχοποιμένικο οικισμό Καλλίτσα καί τόν παραδίπλα τουρκόφωνο Δερβίς Τσελεπή.
Μερικές οικογένειες από τά μέρη τής Στρέζοβας (σημερινή Δάφνη), τής Βυτίνας καί τών Τροπαίων, επιλέγουν γιά νέο τόπο διαμονής τους τήν Πέρσαινα - μέ τίς πολλές πηγές και τά κρυσταλλένια νερά της - στήν οποία τότε κατοικούσαν, από πολλά χρόνια πρίν, οι οικογένειες τών Αργυροπουλαίων καί αργότερα τών Τσουμπαίων. Οι τελευταίοι, κατά μία πληροφορία, ήλθαν από τό Πουρνάρι, δίπλα στό Μπρούμα (σήμερα Ηράκλεια).
Μία από τίς οικογένειες που, μεταξύ 1860-1870 περίπου, ήλθαν στήν Πέρσαινα ήταν η οικογένεια τών Μαλαβεταίων, όπως έλεγε ο αδελφός τού παππού μου Γιώργης Αργυρόπουλος ή Σπηλιογιώργης (πέθανε το 1960 σε ηλικία 78 ετών). Οι Μαλαβεταίοι έκτισαν τά σπίτια τους στήν επάνω Ρούγα τής Πέρσαινας. Ξεχέρσωσαν λόγγους φτιάχνοντας χωράφια - περιβόλια - αμπέλια, έγιναν νοικοκυραίοι, καθώς ήξεραν καί τέχνες όπως κτίστες, μαραγκοί, βαγενάδες, σαμαράδες πού τούς απέδιδαν χρήματα ή άλλα έσοδα, σύμφωνα με τά καθιερωμένα τής εποχής εκείνης.
Ο παπα-Χαράλαμπος ήταν παιδί εκείνης τής οικογένειας των Μαλαβεταίων. Τό επώνυμο Χριστόπουλος τό έλαβαν αργότερα γύρω στά 1930 ( μετά το Προεδρικό Διάταγμα "περί αλλαγής τών ξενόγλωσσων τοπωνυμιών κ.λπ.") . Πότε ακριβώς γεννήθηκε δέν γνωρίζω. Συχνά άκουγα από τούς γέροντες, στήν δεκαετία τού 1950, πώς γύρω στά 1920 φόρεσε τά ράσα καί έγινε Ιερέας. Ποιά ήταν η γυναίκα του καί πόσα παιδιά είχε δέν θυμάμαι, άν καί οι γιαγιάδες μου τά έλεγαν κάθε φορά πού η κουβέντα ερχόταν γι΄αυτόν, κάθ΄όσον τό σπίτι του απείχε 200μ. περίπου από το δικό μας. Γνωρίζω όμως, με βεβαιότητα, ότι μία του κόρη παντρεύτηκε στού Σμίλα καί είναι η μητέρα τού μετέπειτα Βουλευτή Ηλείας καί Δημάρχου Αρχαίας Ολυμπίας Ιωάννη Σκουλαρίκη.
Ο τελευταίος, από το 1974 όταν ερχόταν στήν Πέρσαινα γιά προεκλογικούς λόγους, πήγαινε καί έβλεπε το σπίτι της μητέρας καί τού παπού του παππά Χαράλαμπου.Τό έβρισκε όπως το θυμόταν μικρός πού, όπως έλεγε, ερχόταν από τού Σμίλα με τήν μητέρα του γιά να ιδούν τούς συγγενείς τους. Τό σπίτι αυτό, όπως καί μερικά χωράφια του, σήμερα ανήκουν στόν Ανδρέα Αναστασόπουλο, τα δε τοπωνύμια των χωραφιών, ακόμη, έχουν τ΄ονομά του '' στού παπα Χαράλαμπου" λένε οι περσαιναίοι.
Είχε δε ο παπα Χαράλαμπος αδέλφια, τόν Μέλτη καί τόν Χρήστο ( εάν είχε άλλα δέν γνωρίζω). Ο πρώτος έφυγε από τήν Πέρσαινα μετά τό 1945 γιά τόν Αη Γιώργη τού Πύργου, όπου οικογενειακώς εγκαταστάθηκε. Ο δεύτερος πέθανε, όπως θυμάμαι, το 1952 στήν Πέρσαινα, ο δε γιός του, πού καί αυτός έγινε ιερέας (ο παπα Μήτσος) άφησε τό χωριό μας τό 1959, παίρνοντας τήν οικογενειά του γιά τόν Αη Γιώργη τού Πύργου καί αυτός. Ο ένας "τραβούσε" τόν άλλον κοντά του. Μιά αδελφή τους, η Γιωργία, παντρεύτηκε στήν Πέρσαινα τόν Θανάση Αθανασόπουλο (ή Δράκο) πού έμεναν στήν επάνω Ρούγα (σχεδόν μέ μεγάλωσε η θειά Δράκαινα όπως τήν φωναζαμε όλοι μας τότε). Τής γυναίκας αυτής υπάρχουν, σήμερα, στήν Πέρσαινα απόγονοι, απ΄ όλη τήν οικογένεια τών Χριστοπουλαίων (Μαλαβεταίων).
Αυτά γνωρίζω γιά τόν Μακαριστό Ιερέα Χαράλαμπο Χριστόπουλο.Ελπίζω η μνήμη μου νά μέ βοήθησε στήν προσπαθειά μου νά θυμηθώ, σωστά, αγαπημένες μορφές πού έλεγαν όσα παραπάνω διαβάστηκαν.
Λάκης Αργυρόπουλος
ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΕΝΙΠΕΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΗΛΕΙΑ
Οδοιπορικό Μηλιές - Νεράιδα
Κείμενο: Κωνσταντίνος Μπιλάλης
Φωτό: Κώστας Λαδάς
Οδοιπορικό Μηλιές - Νεράιδα
Κείμενο: Κωνσταντίνος Μπιλάλης
Φωτό: Κώστας Λαδάς
Συνεχίζοντας την όμορφη βόλτα μας στην περιοχή του οροπεδίου της Φολόης, φτάσαμε σε ένα μικρό, γραφικό χωριό. Το όνομα αυτού, Μηλιές. Πρόκειται για ένα χωριό πολύ λίγων κατοίκων, ως επί το πλείστον καλλιεργητών και κτηνοτρόφων. Βρίσκεται στους πρόποδες της Φολόης, σε υψόμετρο 570 μέτρα, 25 χιλιόμετρα βόρεια της Αρχαίας Ολυμπίας και 5 χιλιόμετρα δυτικά του Λάλα. Αυτό που χαρακτηρίζει τις Μηλιές είναι η ηρεμία που μεταφέρει στον επισκέπτη και κάνοντας μία βόλτα στους, τρεις όλους κι όλους, δρόμους – ρούγες του χωριού νιώθεις να ξεχνάς τα προβλήματα που είχες μεταφέρει μαζί σου από την πόλη.
Ο κάτοικος που θα σε χαιρετήσει, τα αναπαλαιωμένα πετρόχτιστα και οι μυρωδιές από τα τζάκια, σε μεταφέρουν στην εποχή που ο δρόμος ήταν χωμάτινος και όλοι κυκλοφορούσαν με τα γαϊδουράκια τους για να πάνε στις καλλιέργειές τους. Αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι στο καφενείο, με ανανεωμένη την ενέργειά μας, ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό που είχε προγραμματίσει ο οδηγός μας.Σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου, πηγαίνοντας δυτικά, είναι η αρχή του ποταμού Ενιπέα.
Ο κάτοικος που θα σε χαιρετήσει, τα αναπαλαιωμένα πετρόχτιστα και οι μυρωδιές από τα τζάκια, σε μεταφέρουν στην εποχή που ο δρόμος ήταν χωμάτινος και όλοι κυκλοφορούσαν με τα γαϊδουράκια τους για να πάνε στις καλλιέργειές τους. Αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι στο καφενείο, με ανανεωμένη την ενέργειά μας, ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό που είχε προγραμματίσει ο οδηγός μας.Σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου, πηγαίνοντας δυτικά, είναι η αρχή του ποταμού Ενιπέα.
Αναβλύζοντας από τα φαράγγια που δημιουργούνται ανάμεσα στα χωριά Μηλιές, Δούκα και Λάσδικα, κατηφορίζει για να ενωθεί με την κοίτη του ποταμού Αλφειού και να καταλήξει στο Ιόνιο Πέλαγος. Στους ντόπιους είναι γνωστός με το όνομα Αύρα, Άβρα ή Άβουρα. Το όνομα του Ενιπέα προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και τον ομώνυμο ήρωα. Επρόκειτο για ένα πολύ όμορφο παραποτάμιο θεό, τον οποίο ερωτεύθηκε η Τυρώ, κόρη του Σαλμωνέα, βασιλιά της Ήλιδας. Κατά τον Όμηρο, ο θεός δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της κόρης και ο Ποσειδώνας, όντας ερωτευμένος μαζί της, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία. Πήρε την μορφή του Ενιπέα και πλάγιασε μαζί της στις εκβολές του ποταμού. Οι τοπικοί θρύλοι αναφέρουν ότι ο Ενιπέας εμφανίζεται ακόμη και σήμερα και λούζει τα μαλλιά του στις όχθες του ποταμού.
Η πυκνή βλάστηση με τους πλάτανους και τους κισσούς, τα απόκρημνα φαράγγια με τις σπηλιές τους και τα άγρια αρωματικά βότανα που διαχέουν το άρωμά τους σε όλη την περιοχή, συνθέτουν ένα άγριο και επιβλητικό σκηνικό. Πολύ πιθανόν, αυτός να είναι και ο λόγος, που αυτό το παρθένο τοπίο είναι τόσο πλούσιο σε θρύλους για Νεράιδες και Ξωτικά. Ιδιαίτερα δε, γύρω από τις νεροτριβές για τα υφαντά που υπήρχαν παλαιότερα. Οι ιστορίες αυτές παραμένουν ζωντανές στις μέρες μας από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά και είναι πολλοί που ορκίζονται ότι έχουν δει κάποιο από αυτά τα πλάσματα, κάποιες νύχτες, με γεμάτο φεγγάρι. Στις εκδηλώσεις, μάλιστα, που γίνονται στις όχθες του ποταμού τα καλοκαίρια, έχουν ειπωθεί αρκετές από αυτές τις ιστορίες. Ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι το επόμενο χωριό μετά τις Μηλιές και δίπλα στον ποταμό, ονομάζεται Νεράιδα!
Κοντά στις πηγές του ποταμού και δίπλα στις όχθες του, είναι χτισμένο και το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Τώρα πλέον είναι ανακαινισμένο και δεν φαίνονται τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του. Έχει πολύ σημαντική ιστορία, όμως, καθώς κατά την επανάσταση του 1821, ήταν ένας από τους συχνούς σταθμούς του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όποτε περνούσε για να πάει στην Ζάκυνθο να συναντηθεί με τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς και να συζητήσουν τα θέματα του αγώνα, σταματούσε στην Αγία Παρασκευή για να προσευχηθεί και περάσει τη νύχτα του. Αξιοθέατο που σώζεται ακόμη είναι και ο νερόμυλος - μπαρουτόμυλος, που με το μπαρούτι που παρήγαγε, τα γύρω χωριά κατάφεραν να αντισταθούν στους Τούρκους. Σημαντικό είναι να αναφερθεί, ότι ο δρόμος που ακολουθούσαν για τη προώθησή του, περνούσε μέσα από τα φαράγγια και έτσι ήταν δύσκολο να καταφέρουν να τους ανακόψουν.
Η δική μας πορεία μέσα από το ποτάμι αντίθετα, ήταν άκρως αναζωογονητική και καθηλωτική ορισμένες φορές. Οι εικόνες που εμφανίζονταν απανωτά μπροστά μας ήταν βγαλμένες από πίνακες των καλύτερων ζωγράφων. Ακολουθώντας, λοιπόν, καρέ – καρέ την μαγεία του ποταμού, φτάσαμε στην τοποθεσία που οι ντόπιοι ονομάζουν «θεογέφυρο». Σε αυτό το σημείο οι βράχοι που πλαισιώνουν την κοίτη ενώνονται και σχηματίζουν μία σήραγγα λίγων μέτρων. Τα λίγα μέτρα όμως έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με την υπέρτατη ομορφιά των περίεργα διαμορφωμένων σταλαγμιτών, της μόνιμης βροχής από την οροφή και των κατάφυτων τοιχωμάτων του εσωτερικού. Δεν γνωρίζουμε την προέλευση του ονόματος «θεογέφυρο» αλλά σίγουρα το μυαλό του επισκέπτη θα αναλύσει τα συνθετικά της λέξης και θα μείνει περισσότερο στο πρώτο συνθετικό.
Η ώρα είχε περάσει…
Πηγή: http://kostasladas.blogspot.gr
Η πυκνή βλάστηση με τους πλάτανους και τους κισσούς, τα απόκρημνα φαράγγια με τις σπηλιές τους και τα άγρια αρωματικά βότανα που διαχέουν το άρωμά τους σε όλη την περιοχή, συνθέτουν ένα άγριο και επιβλητικό σκηνικό. Πολύ πιθανόν, αυτός να είναι και ο λόγος, που αυτό το παρθένο τοπίο είναι τόσο πλούσιο σε θρύλους για Νεράιδες και Ξωτικά. Ιδιαίτερα δε, γύρω από τις νεροτριβές για τα υφαντά που υπήρχαν παλαιότερα. Οι ιστορίες αυτές παραμένουν ζωντανές στις μέρες μας από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά και είναι πολλοί που ορκίζονται ότι έχουν δει κάποιο από αυτά τα πλάσματα, κάποιες νύχτες, με γεμάτο φεγγάρι. Στις εκδηλώσεις, μάλιστα, που γίνονται στις όχθες του ποταμού τα καλοκαίρια, έχουν ειπωθεί αρκετές από αυτές τις ιστορίες. Ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι το επόμενο χωριό μετά τις Μηλιές και δίπλα στον ποταμό, ονομάζεται Νεράιδα!
Κοντά στις πηγές του ποταμού και δίπλα στις όχθες του, είναι χτισμένο και το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Τώρα πλέον είναι ανακαινισμένο και δεν φαίνονται τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του. Έχει πολύ σημαντική ιστορία, όμως, καθώς κατά την επανάσταση του 1821, ήταν ένας από τους συχνούς σταθμούς του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όποτε περνούσε για να πάει στην Ζάκυνθο να συναντηθεί με τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς και να συζητήσουν τα θέματα του αγώνα, σταματούσε στην Αγία Παρασκευή για να προσευχηθεί και περάσει τη νύχτα του. Αξιοθέατο που σώζεται ακόμη είναι και ο νερόμυλος - μπαρουτόμυλος, που με το μπαρούτι που παρήγαγε, τα γύρω χωριά κατάφεραν να αντισταθούν στους Τούρκους. Σημαντικό είναι να αναφερθεί, ότι ο δρόμος που ακολουθούσαν για τη προώθησή του, περνούσε μέσα από τα φαράγγια και έτσι ήταν δύσκολο να καταφέρουν να τους ανακόψουν.
Η δική μας πορεία μέσα από το ποτάμι αντίθετα, ήταν άκρως αναζωογονητική και καθηλωτική ορισμένες φορές. Οι εικόνες που εμφανίζονταν απανωτά μπροστά μας ήταν βγαλμένες από πίνακες των καλύτερων ζωγράφων. Ακολουθώντας, λοιπόν, καρέ – καρέ την μαγεία του ποταμού, φτάσαμε στην τοποθεσία που οι ντόπιοι ονομάζουν «θεογέφυρο». Σε αυτό το σημείο οι βράχοι που πλαισιώνουν την κοίτη ενώνονται και σχηματίζουν μία σήραγγα λίγων μέτρων. Τα λίγα μέτρα όμως έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με την υπέρτατη ομορφιά των περίεργα διαμορφωμένων σταλαγμιτών, της μόνιμης βροχής από την οροφή και των κατάφυτων τοιχωμάτων του εσωτερικού. Δεν γνωρίζουμε την προέλευση του ονόματος «θεογέφυρο» αλλά σίγουρα το μυαλό του επισκέπτη θα αναλύσει τα συνθετικά της λέξης και θα μείνει περισσότερο στο πρώτο συνθετικό.
Η ώρα είχε περάσει…
Πηγή: http://kostasladas.blogspot.gr
ΗΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ - Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ «ΜΠΑΡΠΜΑ-ΛΙΑΣ»
Μετά την απόγνωση στο Κένεντι, ακολούθησε η επιτυχία
Συνέντευξη στον «Εθνικό Κήρυκα» 30 Μαρτίου 2008.
Του Σταύρου Μαρμαρινού.
Μετά την απόγνωση στο Κένεντι, ακολούθησε η επιτυχία
Συνέντευξη στον «Εθνικό Κήρυκα» 30 Μαρτίου 2008.
Του Σταύρου Μαρμαρινού.
|
Ήταν 15 Ιουλίου 1970, ημέρα Τετάρτη, όταν ο Ηλίας Δημητρόπουλος έφτασε στο αεροδρόμιο Κένεντι με τη γυναίκα του και τα δύο μικρά παιδιά του. Στα χέρια τους ήταν τέσσερις βαλίτσες και στην τσέπη 250 δολάρια, όλα κι όλα. Η συμφωνία με το γραφείο που τον έστειλε από την Αθήνα, ήταν να εργαστεί ως τεχνίτης ηλεκτρολόγος σε κάποιο εργοστάσιο που θα παραλάμβανε αυτόν και μία άλλη οικογένεια, μόλις έφταναν.
«Τρομοκρατηθήκαμε, όταν κανένας δεν ήλθε να μας συναντήσει» είπε στον «Εθνικό Κήρυκα». «Ήμασταν μαζί με τα παιδιά και τις γυναίκες σε μια ξένη χώρα που δεν την ξέραμε, με λίγα λεφτά στην τσέπη, χωρίς να έχουμε που να πάμε μη ξέροντας τη γλώσσα να μιλήσουμε». Για τον κ. Δημητρόπουλο εκείνες οι στιγμές ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου. «Θόλωσε το μυαλό μου. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε … είχαμε φτάσει σε απόγνωση, γιατί πέρασαν ώρες και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να έλθει να μας βρει». Ξαφνικά ένα χέρι τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη. Γύρισε και είδε έναν παλιό του φίλο, τον Ηλία Τριανταφύλλου, που πέθανε πριν από λίγους μήνες. Του εξήγησε τι έπαθε. Ο φίλος του, του είπε ότι δυστυχώς πολλοί συμπατριώτες ήλθαν από την Ελλάδα και έπαθαν τα ίδια. Ήταν κάποια γραφεία μετανάστευσης στην Αθήνα, που έπαιρναν χρήματα και κορόιδευαν τον κόσμο. «Το καλό είναι ότι στο αεροδρόμιο, οι υπάλληλοι του Ιμιγκρέσιον μας έδωσαν την πράσινη κάρτα. Αλλά βρεθήκαμε ολομόναχοι μέσα σε μια πόλη χάος και δεν είχαμε δουλειά», είπε ο κ. Δημητρόπουλος. |
Ο μπάρμπα-Λιάς
Πατήστε πάνω στην φωτογραφία για να κατεβάσετε σε μορφή pdf όλο το ένθετο περιοδικό του Εθνικού Κήρυκα της 24ης Ιουνίου 2012
|
Η περιπέτεια του κ. Δημητρόπουλου, τη γυναίκα και τα δύο μικρά του παιδιά στην Αμερική, είχε μόλις αρχίσει. Γεμάτα περιπέτεια, όμως και κινδύνους ήταν και α παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα.
Ο Κ. Δημητρόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Πέρσαινα του Νομού Ηλείας. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά στην οικογένεια του και στην Αμερική, είναι ο μόνος από το χωριό του, είπε. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, ήταν αγρότης, αλλά και μικροέμπορος και για περισσότερα από 25 χρόνια είχε διατελέσει πρόεδρος του χωριού.
Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Πέρσαινα, πήγε για τρία χρόνια στο Αστικό Ημιγυμνάσιο στο χωριό Δούκα.
«Για να πάω σχολείο μου, μαζί με άλλα δύο παιδιά περπατούσα ξυπόλητος επί μιάμιση ώρα κάθε πρωί και άλλη μιάμιση ώρα επιστρέφοντας στο σπίτι», είπε. «Περπατούσαμε ράχες, ρεματιές και χωματόδρομους, κρατώντας από ένα ξύλο στο χέρι ο καθένας, γιατί υπήρχαν φίδια στο δρόμο, επειδή η περιοχή ήταν άγρια και έχει πολλά νερά». Ο ένας από τους δύο συμμαθητές του, ο Νίκος Αργυρακόπουλος, έγινε αργότερα ιερέας και πέθανε πριν χρόνια, ενώ ο άλλος ο Κωνσταντίνος σήμερα είναι συνταξιούχος. «Μία γυναίκα στο σχολείο μαγείρευε σε ένα μεγάλο καζάνι και το φαγητό που μας έδιναν, από φασόλια, ρεβίθια και άλλα όσπρια, ήταν χαλασμένα και είχαν σκουλήκια μέσα, αλλά τι να κάνουμε; Τα τρώγαμε, αφού δεν υπήρχε τίποτε άλλο… είπε».
Ο Κ. Δημητρόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Πέρσαινα του Νομού Ηλείας. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά στην οικογένεια του και στην Αμερική, είναι ο μόνος από το χωριό του, είπε. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, ήταν αγρότης, αλλά και μικροέμπορος και για περισσότερα από 25 χρόνια είχε διατελέσει πρόεδρος του χωριού.
Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Πέρσαινα, πήγε για τρία χρόνια στο Αστικό Ημιγυμνάσιο στο χωριό Δούκα.
«Για να πάω σχολείο μου, μαζί με άλλα δύο παιδιά περπατούσα ξυπόλητος επί μιάμιση ώρα κάθε πρωί και άλλη μιάμιση ώρα επιστρέφοντας στο σπίτι», είπε. «Περπατούσαμε ράχες, ρεματιές και χωματόδρομους, κρατώντας από ένα ξύλο στο χέρι ο καθένας, γιατί υπήρχαν φίδια στο δρόμο, επειδή η περιοχή ήταν άγρια και έχει πολλά νερά». Ο ένας από τους δύο συμμαθητές του, ο Νίκος Αργυρακόπουλος, έγινε αργότερα ιερέας και πέθανε πριν χρόνια, ενώ ο άλλος ο Κωνσταντίνος σήμερα είναι συνταξιούχος. «Μία γυναίκα στο σχολείο μαγείρευε σε ένα μεγάλο καζάνι και το φαγητό που μας έδιναν, από φασόλια, ρεβίθια και άλλα όσπρια, ήταν χαλασμένα και είχαν σκουλήκια μέσα, αλλά τι να κάνουμε; Τα τρώγαμε, αφού δεν υπήρχε τίποτε άλλο… είπε».
|
|
Ο κ. Δημητρόπουλος θυμάται τα σκληρά χρόνια της κατοχής με τους Γερμανοϊταλούς και την περίοδο του ανταρτοπόλεμου. Κάποια μέρα είχε περάσει από το χωριό μια ομάδα ανταρτών. Ο αδερφός της μητέρας του, Ηλίας Τόλιος, ήταν ανθυπολοχαγός στο μέτωπο της Αλβανίας. «Πέρασε και τον πήρε μια ομάδα με τον Λαδά και μαζί τους πήγα και εγώ εθελοντικά», είπε ο κ. Δημητροπούλος». Πήγα για να τους δείξω κάποιο δρόμο, επειδή ο θείος μου ήταν από ένα άλλο χωριό που το λένε Βίλιζα, δύο ώρες πιο μακριά, αλλά τελικά τους ακολούθησα κι εγώ για ένα εξάμηνο».
Ο μικρός Ηλίας ήταν τότε 14 χρονών περίπου. Οι αντάρτες αυτοί ήταν δεξιοί και αποτελούσαν το τάγμα υ συνταγματάρχη Δημητρίου Ψάρρου.
«Πήγα μαζί τους μέχρι το Κλίμα Ευρυτανίας και από εκεί με έστειλαν για σύνδεσμο, στην Ανατολική Φραγκιτσα της Ευρυτανίας και στην Βίγκιανη, για να δώσω ένα γράμμα στο Τάγμα του αριστερού Άρη Βελουχιώτη», συνέχισε ο κ. Δημητρόπουλος.
«Όμως όταν έφτασα στη Φραγκίτσα, με έπιασα κάποιος αντάρτης και με έψαξε. Δεν είχα όπλο, αλλά μου βρήκε την επιστολή και μου την πήρε. Μου έδωσε δυο χαστούκια και με έδιωξε. Γύρισα πίσω και τους διηγήθηκα τι συνέβη. Μου είπαν ότι είμαι μικρός και δεν κάνω για τέτοιες δουλειές και μου ζήτησαν να φύγω. Θυμάμαι ότι ο θείος μου σιγά- σιγά με έφερε μέχρι το Αίγιο και από εκεί περνώντας την Πάτρα και διάφορα μικρά χωριά, πήγα με τα πόδια στο χωριό μου».
Η περιπέτεια του μικρού Ηλία συνεχίστηκε. «Στο χωριό μου, ήμουν ανεπιθύμητος από τους αντάρτες του ΕΑΜ και ο πατέρας μου έπρεπε να με απομακρυνθεί από το χωριό, είπε».
«Αναγκάστηκα να πάω στο Πελόπιο, κοντά στον Πύργο σε μία θεία μου όπου έμεινα 5-6 μήνες. Υπήρχε μεγάλη πείνα, αφού δεν υπήρχε φαγητό». Το 1945 όταν τελείωσε ο πόλεμος, το κράτος έπαιρνε φαντάρους και χωροφύλακες και ο νεαρός Ηλίας θέλησε να καταταγεί, αλλά η μικρή του ηλικία και το ύψος του δεν του επέτρεπαν. Σκέφτηκε να καταταγεί ως ναυτόπαις, επειδή το υπουργείο έπαιρνε νέους από ηλικίας 16 ετών και πάνω.
Ο κ. Δημητρόπουλος, θυμάται: «Πήγα στην Αθήνα με ένα γράμμα του πατέρα μου και με διάφορα έγγραφα για να καταταγώ. Βρήκαν τον απόστρατο Γεώργιο Ζαφειρόπουλο, από το χωριό Δούκα, που πήγαινα σχολείο, ο οποίος ήταν γνωστός του πατέρα μου. Αυτός με πήρε από το Υπουργείο Ναυτικών και παρουσιάστηκα στον ναύαρχο Ζήση, ο οποίος όμως με βρήκε μικρό στην ηλικία. «Το Φεβρουάριο κλείνεις τα 16 και δεν μπορούμε να σε πάρουμε τώρα», μου είπε. Ο Ζαφειρόπουλος τον παρακάλεσε να με πάρει στο Υπουργείο και να μου δίνουν φαγητό. Όσο για ύπνο, θα με φρόντιζε αυτός. Έτσι και έγινε. Πήγαινα στο υπουργείο και έτρωγα πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Εκεί χόρτασα κουραμάνα και φαγητό. Στις 10 Φεβρουαρίου , που έκλεινε η ηλικία μου, πρωί- πρωί με πήρανε με ένα τζιπ και με πήγανε στον Πειραιά, όπου συνάντησα και άλλα παιδιά. Περάσαμε από γιατρούς και από εκεί μας έστειλαν στο Ναύσταθμο του Σκαραμαγκά. Υπηρέτησα για πέντε χρόνια, με την ειδικότητα του ηλεκτρολόγου σε υποβρύχια. Μετά από πέντε χρόνια μου ζήτησαν να μείνω μόνιμος, αλλά δεν ήθελα και ήταν λάθος μου».
Ο Ηλίας Δημητρόπουλος απολύθηκε κανονικά και άρχισε να εργάζεται ως βοηθός ηλεκτρολόγου στην Αθήνα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισε και παντρεύτηκε τη γυναίκα του, Μαρία, κόρη ιερέα, η οποία γεννήθηκε κι αυτή στην Πέρσαινα αλλά ζούσε στο χωριό Άγιος Γεώργιος, έξω από τον Πύργο.
Από το γάμο τους γεννήθηκαν δύο παιδιά, ο Κώστας το 1952 και ο Γιώργος το 1957.
Στην Ελλάδα, εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος σε διάφορες και μεγάλες εταιρείες, όπως στη Φίλιπς, στη Ζίμενς, στη Βιοχάλκο, στα ναυπηγεία κ. α
Εργαζόταν στη «Φίλιπς» όταν αποφάσισε να έρθει στην Αμερική ως τεχνίτης ηλεκτρολόγος.
Ήταν το 1970 και η Αμερική έπαιρνε διάφορους τεχνίτες. Ο κ. Δημητρόπουλος ήλθε σε επαφή με ένα γραφείο στη Σταδίου, που φρόντιζε να στέλνει στην Αμερική μετανάστες για εργασία σε εταιρείες. Περισσότερο για ένα χρόνο μετά, ειδοποιήθηκε να περάσει από γιατρούς και να ετοιμαστεί να φύγει για Αμερική, όπως και έγινε.
Ευτυχώς, που στην απόγνωση του όταν έφτασε στο αεροδρόμιο Κένεντι με τη γυναικά του και τα δύο μικρά του παιδιά, και δεν τους περίμενε κανείς για να τους παραλάβει και να τους πάει στο εργοστάσιο, για το οποίο ήλθε να εργαστεί, βρέθηκα ξαφνικά ο παλιός του φίλος Ηλίας Τριανταφύλλου. Ο οποίος πήρες την οικογένεια του κ. Δημητρόπουλου στο σπίτι του στην 40η Οδό του Μανχάταν και την άλλη οικογένεια που ήλθε επίσης από την Ελλάδα την πήγε σε ένα ξενοδοχείο στην 42η Οδό.
Ο μικρός Ηλίας ήταν τότε 14 χρονών περίπου. Οι αντάρτες αυτοί ήταν δεξιοί και αποτελούσαν το τάγμα υ συνταγματάρχη Δημητρίου Ψάρρου.
«Πήγα μαζί τους μέχρι το Κλίμα Ευρυτανίας και από εκεί με έστειλαν για σύνδεσμο, στην Ανατολική Φραγκιτσα της Ευρυτανίας και στην Βίγκιανη, για να δώσω ένα γράμμα στο Τάγμα του αριστερού Άρη Βελουχιώτη», συνέχισε ο κ. Δημητρόπουλος.
«Όμως όταν έφτασα στη Φραγκίτσα, με έπιασα κάποιος αντάρτης και με έψαξε. Δεν είχα όπλο, αλλά μου βρήκε την επιστολή και μου την πήρε. Μου έδωσε δυο χαστούκια και με έδιωξε. Γύρισα πίσω και τους διηγήθηκα τι συνέβη. Μου είπαν ότι είμαι μικρός και δεν κάνω για τέτοιες δουλειές και μου ζήτησαν να φύγω. Θυμάμαι ότι ο θείος μου σιγά- σιγά με έφερε μέχρι το Αίγιο και από εκεί περνώντας την Πάτρα και διάφορα μικρά χωριά, πήγα με τα πόδια στο χωριό μου».
Η περιπέτεια του μικρού Ηλία συνεχίστηκε. «Στο χωριό μου, ήμουν ανεπιθύμητος από τους αντάρτες του ΕΑΜ και ο πατέρας μου έπρεπε να με απομακρυνθεί από το χωριό, είπε».
«Αναγκάστηκα να πάω στο Πελόπιο, κοντά στον Πύργο σε μία θεία μου όπου έμεινα 5-6 μήνες. Υπήρχε μεγάλη πείνα, αφού δεν υπήρχε φαγητό». Το 1945 όταν τελείωσε ο πόλεμος, το κράτος έπαιρνε φαντάρους και χωροφύλακες και ο νεαρός Ηλίας θέλησε να καταταγεί, αλλά η μικρή του ηλικία και το ύψος του δεν του επέτρεπαν. Σκέφτηκε να καταταγεί ως ναυτόπαις, επειδή το υπουργείο έπαιρνε νέους από ηλικίας 16 ετών και πάνω.
Ο κ. Δημητρόπουλος, θυμάται: «Πήγα στην Αθήνα με ένα γράμμα του πατέρα μου και με διάφορα έγγραφα για να καταταγώ. Βρήκαν τον απόστρατο Γεώργιο Ζαφειρόπουλο, από το χωριό Δούκα, που πήγαινα σχολείο, ο οποίος ήταν γνωστός του πατέρα μου. Αυτός με πήρε από το Υπουργείο Ναυτικών και παρουσιάστηκα στον ναύαρχο Ζήση, ο οποίος όμως με βρήκε μικρό στην ηλικία. «Το Φεβρουάριο κλείνεις τα 16 και δεν μπορούμε να σε πάρουμε τώρα», μου είπε. Ο Ζαφειρόπουλος τον παρακάλεσε να με πάρει στο Υπουργείο και να μου δίνουν φαγητό. Όσο για ύπνο, θα με φρόντιζε αυτός. Έτσι και έγινε. Πήγαινα στο υπουργείο και έτρωγα πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Εκεί χόρτασα κουραμάνα και φαγητό. Στις 10 Φεβρουαρίου , που έκλεινε η ηλικία μου, πρωί- πρωί με πήρανε με ένα τζιπ και με πήγανε στον Πειραιά, όπου συνάντησα και άλλα παιδιά. Περάσαμε από γιατρούς και από εκεί μας έστειλαν στο Ναύσταθμο του Σκαραμαγκά. Υπηρέτησα για πέντε χρόνια, με την ειδικότητα του ηλεκτρολόγου σε υποβρύχια. Μετά από πέντε χρόνια μου ζήτησαν να μείνω μόνιμος, αλλά δεν ήθελα και ήταν λάθος μου».
Ο Ηλίας Δημητρόπουλος απολύθηκε κανονικά και άρχισε να εργάζεται ως βοηθός ηλεκτρολόγου στην Αθήνα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισε και παντρεύτηκε τη γυναίκα του, Μαρία, κόρη ιερέα, η οποία γεννήθηκε κι αυτή στην Πέρσαινα αλλά ζούσε στο χωριό Άγιος Γεώργιος, έξω από τον Πύργο.
Από το γάμο τους γεννήθηκαν δύο παιδιά, ο Κώστας το 1952 και ο Γιώργος το 1957.
Στην Ελλάδα, εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος σε διάφορες και μεγάλες εταιρείες, όπως στη Φίλιπς, στη Ζίμενς, στη Βιοχάλκο, στα ναυπηγεία κ. α
Εργαζόταν στη «Φίλιπς» όταν αποφάσισε να έρθει στην Αμερική ως τεχνίτης ηλεκτρολόγος.
Ήταν το 1970 και η Αμερική έπαιρνε διάφορους τεχνίτες. Ο κ. Δημητρόπουλος ήλθε σε επαφή με ένα γραφείο στη Σταδίου, που φρόντιζε να στέλνει στην Αμερική μετανάστες για εργασία σε εταιρείες. Περισσότερο για ένα χρόνο μετά, ειδοποιήθηκε να περάσει από γιατρούς και να ετοιμαστεί να φύγει για Αμερική, όπως και έγινε.
Ευτυχώς, που στην απόγνωση του όταν έφτασε στο αεροδρόμιο Κένεντι με τη γυναικά του και τα δύο μικρά του παιδιά, και δεν τους περίμενε κανείς για να τους παραλάβει και να τους πάει στο εργοστάσιο, για το οποίο ήλθε να εργαστεί, βρέθηκα ξαφνικά ο παλιός του φίλος Ηλίας Τριανταφύλλου. Ο οποίος πήρες την οικογένεια του κ. Δημητρόπουλου στο σπίτι του στην 40η Οδό του Μανχάταν και την άλλη οικογένεια που ήλθε επίσης από την Ελλάδα την πήγε σε ένα ξενοδοχείο στην 42η Οδό.
|
|
Ο Τριανταφύλλου, προσφέρθηκε να βοηθήσει τις δυο οικογένειες, πληρώνοντας τα εισιτήρια να επιστρέψουν τις επόμενες μέρες οι δύο οικογένειες στην Ελλάδα.
«Τον ρώτησα τι δουλειά κάνει ο ίδιος και μου απάντησε ότι εγώ δεν μπορώ να κάνω τη δίκη του δουλειά», είπε ο κ. Δημητρόπουλος. «Επέμενε, και μου είπε ότι πουλά παγωτά με καροτσάκι στους δρόμους. Με ήξερε ότι εργάζομαι ως ηλεκτρολόγος στην Ελλάδα και τις ελεύθερες ώρες μου να βοηθώ την γυναικά μου σε ένα παντοπωλείο που είχαμε. Πράγματι , μετά από δύο μέρες πήγα μαζί του. Για καλή μου τύχη, συνάντησα δύο καλούς ανθρώπους που προμήθευαν παγωτά και άλλα είδη, αυτός που στους δρόμους. Ήταν ο Μιχάλης Πάρπης και η σύζυγος του, Θεοδώρα. Τους εύχομαι ολόψυχα να τους έχει ο Θεός πάντα καλά. Είναι μία απόδειξη ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας άνθρωποι σωστοί, με αγάπη και ενδιαφέρον για τους άλλους.
Σήμερα μένουν κάπου κοντά στον Άγιο Δημήτριο στην Αστόρια. Οι άνθρωποι αυτοί με βοήθησαν, δίνοντας μου καροτσάκι και παγωτά για να πουλώ. Με βοήθησαν και ο κ. Τριανταφύλλου με τη γυναικά του Σούλα, που με έμαθαν σε ποια σημεία στην Πέμπτη Λεωφόρο και στο Σέντραλ Παρκ να πηγαίνω με το καροτσάκι μου».
Ο κ. Δημητρόπουλος μη γνωρίζοντας την αγγλική γλώσσα, δεν ήξερε να μετρά τα χρήματα, ούτε τα είδη των παγωτών. «Μου ζητούσαν οι πελάτες κάποιο συγκεκριμένο παγωτό και εγώ έβαζα επάνω στο καροτσάκι όλα τα παγωτά για να διαλέξουν μόνοι τους», είπε.
Την πρώτη Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, έκανα δικά μου 350 δολάρια. Μαζί με τα 250 που έφερα από την Ελλάδα, είχα συνολικά 600 δολάρια, ποσό που είχε μεγάλη αξία εκείνη την εποχή. Αποφάσισα λοιπόν να μην επιστρέψουμε στην Ελλάδα, αλλά να μείνουμε τελικά στην Αμερική». Τις επόμενες ημέρες νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στην 49η Οδό, μεταξύ 8ης και 9ης Λεωφόρου Μανχάταν. Τα παιδιά μεγάλωσαν και πήγαν στο Κολέγιο. Με τα χρήματα από τα καροτσάκια, αγόρασε δύο σπίτια στο Μπρούκλιν.
Το 1975 πάλι με βοήθησε ο Μιχάλης Πάρπης με τη γυναίκα του Θεοδώρα, και μαζί με τον γαμπρό τους, Μάρκο Κατσιά, άνοιξα εστιατόριο στο Κόνεϊ Άϊλαντ, που αποδείχτηκε επικερδέστατο, αφού εκεί έκανε πολλά χρήματα. Δούλευαν 25 άτομα και το κράτησαν 10 χρόνια μέχρι που ένα βράδυ το έκαψαν άνθρωποι του υποκόσμου στους οποίους ο κ. Δημητρόπουλος αρνήθηκε να πληρώνουν «προστασία». Αργότερα οι δύο συνέταιροι άνοιξαν ένα άλλο εστιατόριο, επίσης στο Μπρούκλιν, το οποίο πούλησε στη συνέχεια. Έκτοτε ο κ. Δημητρόπουλος βγήκε στη σύνταξη.
Ο κ. Δημητρόπουλος όταν ήταν στην Ελλάδα, και έμενε στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω είχε διατελέσει για έξι χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών και Βιοτεχνών της περιοχής. Ήταν επίσης πρόεδρος του Συλλόγου Φιλοπροόδων ο οποίος, επειδή υπήρχαν αντιρρήσεις από ορισμένους, μέσα σε μια νύχτα έχτισε με πρωτοβουλία του κ. Δημητρόπουλου νέα εκκλησια, τον προφήτη Ηλία, που σήμερα είναι μεγάλος ναός. Όλα τα χρόνια, επίσης, ο κ. Δημητρόπουλος ήταν οργανωμένο μέλος στην ΕΡΕ και μετέπειτα στη Νέα Δημοκρατία.
Από τότε ο κ. Δημητρόπουλος διατηρούσε σχέσεις με Έλληνες πολιτικούς με τους οποίους είχε στενές επαφές και στην Αμερική. Στη Νέα Υόρκη, διετέλεσε Αντιπρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. του Πανηλειακού Συλλόγου, αντιπρόσωπος στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, ενώ πρωτοστάτησε μαζί με τους Νίκο Μαρινάκη, Μάρκο Μαρινάκη, Τάσο Κοκαλιάρη κα.. σε κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις συγκεντρώσεις χρημάτων για τις προεκλογικές εκστρατείες του Μιχάλη Δουκάκη και του Πολ Τσόγκα. «Ακόμα θυμάμαι το παραλήρημα του κόσμου, που έσπευσε να δίνει χρήματα για τον Τσόγκα, στην επιτροπή του οποίου ήμουν ταμίας στην περιοχή μας», είπε. Ο κ. Δημητρόπουλος ήταν εκείνος που πήγε στη Βοστώνη στον Τσόγκα, 125.00 δολάρια, ποσό σημαντικό για την εποχή κείνη.
Αυτό τον καιρό ο κ. Δημητρόπουλος συζητά με άλλα στελέχη της ομογένειας για τη δημιουργία οργάνωσης Ελληνοαμερικανών ψηφοφόρων που θα δραστηριοποιείται, μεταξύ άλλων, για την οικονομική υποστήριξη ομογενών πολιτικών και θα βοηθά ενδιαφερόμενους να γίνουν Αμερικανοί πολίτες και να εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους.
Πηγή: «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ»
«Τον ρώτησα τι δουλειά κάνει ο ίδιος και μου απάντησε ότι εγώ δεν μπορώ να κάνω τη δίκη του δουλειά», είπε ο κ. Δημητρόπουλος. «Επέμενε, και μου είπε ότι πουλά παγωτά με καροτσάκι στους δρόμους. Με ήξερε ότι εργάζομαι ως ηλεκτρολόγος στην Ελλάδα και τις ελεύθερες ώρες μου να βοηθώ την γυναικά μου σε ένα παντοπωλείο που είχαμε. Πράγματι , μετά από δύο μέρες πήγα μαζί του. Για καλή μου τύχη, συνάντησα δύο καλούς ανθρώπους που προμήθευαν παγωτά και άλλα είδη, αυτός που στους δρόμους. Ήταν ο Μιχάλης Πάρπης και η σύζυγος του, Θεοδώρα. Τους εύχομαι ολόψυχα να τους έχει ο Θεός πάντα καλά. Είναι μία απόδειξη ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας άνθρωποι σωστοί, με αγάπη και ενδιαφέρον για τους άλλους.
Σήμερα μένουν κάπου κοντά στον Άγιο Δημήτριο στην Αστόρια. Οι άνθρωποι αυτοί με βοήθησαν, δίνοντας μου καροτσάκι και παγωτά για να πουλώ. Με βοήθησαν και ο κ. Τριανταφύλλου με τη γυναικά του Σούλα, που με έμαθαν σε ποια σημεία στην Πέμπτη Λεωφόρο και στο Σέντραλ Παρκ να πηγαίνω με το καροτσάκι μου».
Ο κ. Δημητρόπουλος μη γνωρίζοντας την αγγλική γλώσσα, δεν ήξερε να μετρά τα χρήματα, ούτε τα είδη των παγωτών. «Μου ζητούσαν οι πελάτες κάποιο συγκεκριμένο παγωτό και εγώ έβαζα επάνω στο καροτσάκι όλα τα παγωτά για να διαλέξουν μόνοι τους», είπε.
Την πρώτη Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, έκανα δικά μου 350 δολάρια. Μαζί με τα 250 που έφερα από την Ελλάδα, είχα συνολικά 600 δολάρια, ποσό που είχε μεγάλη αξία εκείνη την εποχή. Αποφάσισα λοιπόν να μην επιστρέψουμε στην Ελλάδα, αλλά να μείνουμε τελικά στην Αμερική». Τις επόμενες ημέρες νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στην 49η Οδό, μεταξύ 8ης και 9ης Λεωφόρου Μανχάταν. Τα παιδιά μεγάλωσαν και πήγαν στο Κολέγιο. Με τα χρήματα από τα καροτσάκια, αγόρασε δύο σπίτια στο Μπρούκλιν.
Το 1975 πάλι με βοήθησε ο Μιχάλης Πάρπης με τη γυναίκα του Θεοδώρα, και μαζί με τον γαμπρό τους, Μάρκο Κατσιά, άνοιξα εστιατόριο στο Κόνεϊ Άϊλαντ, που αποδείχτηκε επικερδέστατο, αφού εκεί έκανε πολλά χρήματα. Δούλευαν 25 άτομα και το κράτησαν 10 χρόνια μέχρι που ένα βράδυ το έκαψαν άνθρωποι του υποκόσμου στους οποίους ο κ. Δημητρόπουλος αρνήθηκε να πληρώνουν «προστασία». Αργότερα οι δύο συνέταιροι άνοιξαν ένα άλλο εστιατόριο, επίσης στο Μπρούκλιν, το οποίο πούλησε στη συνέχεια. Έκτοτε ο κ. Δημητρόπουλος βγήκε στη σύνταξη.
Ο κ. Δημητρόπουλος όταν ήταν στην Ελλάδα, και έμενε στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω είχε διατελέσει για έξι χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών και Βιοτεχνών της περιοχής. Ήταν επίσης πρόεδρος του Συλλόγου Φιλοπροόδων ο οποίος, επειδή υπήρχαν αντιρρήσεις από ορισμένους, μέσα σε μια νύχτα έχτισε με πρωτοβουλία του κ. Δημητρόπουλου νέα εκκλησια, τον προφήτη Ηλία, που σήμερα είναι μεγάλος ναός. Όλα τα χρόνια, επίσης, ο κ. Δημητρόπουλος ήταν οργανωμένο μέλος στην ΕΡΕ και μετέπειτα στη Νέα Δημοκρατία.
Από τότε ο κ. Δημητρόπουλος διατηρούσε σχέσεις με Έλληνες πολιτικούς με τους οποίους είχε στενές επαφές και στην Αμερική. Στη Νέα Υόρκη, διετέλεσε Αντιπρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. του Πανηλειακού Συλλόγου, αντιπρόσωπος στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, ενώ πρωτοστάτησε μαζί με τους Νίκο Μαρινάκη, Μάρκο Μαρινάκη, Τάσο Κοκαλιάρη κα.. σε κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις συγκεντρώσεις χρημάτων για τις προεκλογικές εκστρατείες του Μιχάλη Δουκάκη και του Πολ Τσόγκα. «Ακόμα θυμάμαι το παραλήρημα του κόσμου, που έσπευσε να δίνει χρήματα για τον Τσόγκα, στην επιτροπή του οποίου ήμουν ταμίας στην περιοχή μας», είπε. Ο κ. Δημητρόπουλος ήταν εκείνος που πήγε στη Βοστώνη στον Τσόγκα, 125.00 δολάρια, ποσό σημαντικό για την εποχή κείνη.
Αυτό τον καιρό ο κ. Δημητρόπουλος συζητά με άλλα στελέχη της ομογένειας για τη δημιουργία οργάνωσης Ελληνοαμερικανών ψηφοφόρων που θα δραστηριοποιείται, μεταξύ άλλων, για την οικονομική υποστήριξη ομογενών πολιτικών και θα βοηθά ενδιαφερόμενους να γίνουν Αμερικανοί πολίτες και να εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους.
Πηγή: «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ»
ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
το Αστεράκι μας!
το Αστεράκι μας!
Ο μικρός συγχωριανός μας Νίκος Πετρόπουλος του Χρήστου και της Πιπίνας, μας ξάφνιασε ευχάριστα, με την μίνι συνέντευξη που έδωσε στην ηλεκτρονική αθλητική εφημερίδα Mini Football News.
Ο Νίκος που παίζει ποδόσφαιρο από το 2006 στον ποδοσφαιρικό σύλλογο Υμηττού, ξεχώρισε για τις επιδόσεις του και το αθλητικό του ήθος και πολύ νωρίς τράβηξε την προσοχή του δημοσιογράφου της mini Football News κ. Καραουλάνη, ο οποίος του έκανε ειδικό αφιέρωμα στη στήλη «Τα Αστεράκια», που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω ή ακολουθώντας το σύνδεσμο: Mini Football News
Ευχόμαστε στο Νικόλα καλές επιτυχίες στο ποδόσφαιρο, με πολλά πολλά γκολ και φυσικά πρώτα απ' όλα καλή πρόοδο στο σχολείο του, όσο τετριμμένη κι αν του φαίνεται η ευχή. Νά' σαι πάντα καλά Νίκο μας. Σ' αγαπάμε πολύ.
Ο Νίκος που παίζει ποδόσφαιρο από το 2006 στον ποδοσφαιρικό σύλλογο Υμηττού, ξεχώρισε για τις επιδόσεις του και το αθλητικό του ήθος και πολύ νωρίς τράβηξε την προσοχή του δημοσιογράφου της mini Football News κ. Καραουλάνη, ο οποίος του έκανε ειδικό αφιέρωμα στη στήλη «Τα Αστεράκια», που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω ή ακολουθώντας το σύνδεσμο: Mini Football News
Ευχόμαστε στο Νικόλα καλές επιτυχίες στο ποδόσφαιρο, με πολλά πολλά γκολ και φυσικά πρώτα απ' όλα καλή πρόοδο στο σχολείο του, όσο τετριμμένη κι αν του φαίνεται η ευχή. Νά' σαι πάντα καλά Νίκο μας. Σ' αγαπάμε πολύ.
Νίκος Πετρόπουλος
Ο μικρός Νίκος γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του 2000, έχει ύψος 1,47 και ασχολείται με το ποδόσφαιρο εδώ και 6 χρόνια, ως ενεργό μέλος του ποδοσφαιρικού συλλόγου Α.Ο Υμηττού. Έχει περάσει από τα τμήματα junior και ακαδημίας (4 έτη) και φέτος συμμετέχει στο τμήμα του παμπαιδικού.
Ξεκίνησε σαν κεντρικός επιθετικός, στην πορεία μεταπήδησε στην δεξιά πλευρά των χαφ και τώρα αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός φέροντας και το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας ως ένας από τους παλιότερους ποδοσφαιριστές του τμήματος. Την φετινή περίοδο έχει 30 συμμετοχές και 2 γκολ.
Είναι φίλαθλος του Ολυμπιακού και της Μάντσεστερ Σίτυ και οι αγαπημένοι του ποδοσφαιριστές είναι ο Ζεράρ Πικέ, ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Κέβιν Μιραλλάς και ο Στίβεν Τζέραρντ.
Παρακολουθεί ποδοσφαιρικούς αγώνες στην τηλεόραση, με ιδιαίτερη προτίμηση στους αγώνες του Τσάμπιονς Λίγκ, διαβάζει αθλητικά περιοδικά και εφημερίδες και όνειρο του είναι να αγωνιστεί με τα χρώματα της Μπάγερν Μονάχου.
Παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, με τον αδερφό του, στο σχολείο, ακόμα και μέσα στο σπίτι όπως σχολιάζουν οι γονείς του.
Είναι μαθητής της 6ης δημοτικού και θα ήθελε να παρακολουθήσει αθλητικό γυμνάσιο.
Παναγιώτης Καραουλάνης
Ξεκίνησε σαν κεντρικός επιθετικός, στην πορεία μεταπήδησε στην δεξιά πλευρά των χαφ και τώρα αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός φέροντας και το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας ως ένας από τους παλιότερους ποδοσφαιριστές του τμήματος. Την φετινή περίοδο έχει 30 συμμετοχές και 2 γκολ.
Είναι φίλαθλος του Ολυμπιακού και της Μάντσεστερ Σίτυ και οι αγαπημένοι του ποδοσφαιριστές είναι ο Ζεράρ Πικέ, ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Κέβιν Μιραλλάς και ο Στίβεν Τζέραρντ.
Παρακολουθεί ποδοσφαιρικούς αγώνες στην τηλεόραση, με ιδιαίτερη προτίμηση στους αγώνες του Τσάμπιονς Λίγκ, διαβάζει αθλητικά περιοδικά και εφημερίδες και όνειρο του είναι να αγωνιστεί με τα χρώματα της Μπάγερν Μονάχου.
Παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, με τον αδερφό του, στο σχολείο, ακόμα και μέσα στο σπίτι όπως σχολιάζουν οι γονείς του.
Είναι μαθητής της 6ης δημοτικού και θα ήθελε να παρακολουθήσει αθλητικό γυμνάσιο.
Παναγιώτης Καραουλάνης
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΟΦΥΛΛΑ
της Ευτυχίας Στασινοπούλου
της Ευτυχίας Στασινοπούλου
΄Ενας άνθρωπος χίλιες λέξεις!
Σύντροφος, πατέρας, παππούς, προπάππος!
Μια πορεία ζωής δύσκολη, δύσβατη, πικρή για κείνον και για την οικογένειά του.
Δύσκολα, φτωχά χρόνια για την πολυμελή πατρική του οικογένεια. Πολλά παιδιά… Πολλές αδελφές… Ο πατέρας έφυγε νωρίς…. ασήκωτα βάρη… Όλοι άνοιξαν τα φτερά τους… η ανάγκη της επιβίωσης… οι συνθήκες της ζωής της εποχής εκείνης… Ο Νίκος έμεινε πίσω στην πατρική γη κοντά στη Μάνα να δώσει κι΄ εκείνος την προσωπική του μάχη για την επιβίωση και τις οικογενειακές υποχρεώσεις… Να παλέψει με τον δικό του τρόπο κι΄ εκείνος με τις δύσκολες, αντίξοες συνθήκες της καλλιέργειας της γης… Κοντά του ήλθε και η Γιωργία, η σύντροφός του κι΄ έγινε η άοκνη συμπαραστάτης στην πορεία της ζωής τους που έμελλε να τους πλήξει αμείλικτα με τον άδικο χαμό της θυγατέρας τους. Μεγάλος, αξεπέραστος πόνος… Ήρθαν όμως και χαρές με τους γάμους του Φώτη και της Ανέττας, ο ερχομός των εγγονών και των δισεγγονών τους… Κι΄ εκείνος συνέχισε να πορεύεται με τις χαρές και τις λύπες που επιφυλάσσει η ζωή με την αγάπη, την στωϊκότητα, την γαλήνια όψη, την ευγένεια που πάντα τον διέκρινε και προ παντός την Αξιοπρέπεια με «Α» κεφαλαίο που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει όλη την οικογένεια Στροφύλλα την πατρική αλλά και την προσωπική του.
Είθε τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του ν΄ ακολουθήσουν τον τίμιο και αξιοπρεπή δρόμο που χάραξε ο Σύντροφος, Πατέρας, Παππούς, Προπάππους Νίκος Στροφύλλας, να τον τιμούν και να τον θυμούνται μ΄ αγάπη!!!
Καλή αντάμωση αγαπημένε μας
Σύντροφος, πατέρας, παππούς, προπάππος!
Μια πορεία ζωής δύσκολη, δύσβατη, πικρή για κείνον και για την οικογένειά του.
Δύσκολα, φτωχά χρόνια για την πολυμελή πατρική του οικογένεια. Πολλά παιδιά… Πολλές αδελφές… Ο πατέρας έφυγε νωρίς…. ασήκωτα βάρη… Όλοι άνοιξαν τα φτερά τους… η ανάγκη της επιβίωσης… οι συνθήκες της ζωής της εποχής εκείνης… Ο Νίκος έμεινε πίσω στην πατρική γη κοντά στη Μάνα να δώσει κι΄ εκείνος την προσωπική του μάχη για την επιβίωση και τις οικογενειακές υποχρεώσεις… Να παλέψει με τον δικό του τρόπο κι΄ εκείνος με τις δύσκολες, αντίξοες συνθήκες της καλλιέργειας της γης… Κοντά του ήλθε και η Γιωργία, η σύντροφός του κι΄ έγινε η άοκνη συμπαραστάτης στην πορεία της ζωής τους που έμελλε να τους πλήξει αμείλικτα με τον άδικο χαμό της θυγατέρας τους. Μεγάλος, αξεπέραστος πόνος… Ήρθαν όμως και χαρές με τους γάμους του Φώτη και της Ανέττας, ο ερχομός των εγγονών και των δισεγγονών τους… Κι΄ εκείνος συνέχισε να πορεύεται με τις χαρές και τις λύπες που επιφυλάσσει η ζωή με την αγάπη, την στωϊκότητα, την γαλήνια όψη, την ευγένεια που πάντα τον διέκρινε και προ παντός την Αξιοπρέπεια με «Α» κεφαλαίο που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει όλη την οικογένεια Στροφύλλα την πατρική αλλά και την προσωπική του.
Είθε τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του ν΄ ακολουθήσουν τον τίμιο και αξιοπρεπή δρόμο που χάραξε ο Σύντροφος, Πατέρας, Παππούς, Προπάππους Νίκος Στροφύλλας, να τον τιμούν και να τον θυμούνται μ΄ αγάπη!!!
Καλή αντάμωση αγαπημένε μας
ΑΝΤΙΟ ΔΗΜΗΤΡΑ
της Ευτυχίας Στασινοπούλου
της Ευτυχίας Στασινοπούλου
Μια Μάνα έφυγε… μια Μάνα πορεύεται τον δρόμο της αιωνιότητας…
Είναι λίγα μα και περιττά, πιστεύω, τα λόγια γι΄ αυτές της στιγμές της ανείπωτης συγκίνησης για μια Μάνα που φεύγει, για μια γλυκιά σύντροφο για μια αγαπημένη, σεβαστή συγγενή, γειτόνισσα, συγχωριανή…
Αλησμόνητη Δήμητρα δεν έχω λόγια να εκφράσω γι’ αυτό που αισθάνομαι για σένα και την οικογένειά σου…
Ένα τετράστιχο από τη σοφία της Ανατολής λέει:
Ω! συ που γεννιέσαι κλαίγοντας
όταν όλοι γύρω σου γελάνε,
φρόντισε να πεθάνεις γελώντας
όταν όλοι γύρω σου θα κλαίνε…
Μέσα στην ατυχία σου ήσουν τυχερή αγαπημένη, αλησμόνητη Δήμητρα. Το λέω αυτό γιατί πόσοι άνθρωποι δίπλα μας δεν ζουν χωρίς συμπαράσταση, χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη… εγκαταλελειμμένοι, ξεχασμένοι… Όμως για σένα ήταν διαφορετικά, ήταν ανθρώπινα, ήταν όλοι εκεί… ήταν κάθε στιγμή κοντά σου… δίπλα σου… ο Κώστας, ο Θανάσης, η Γιωργία και η γλυκιά σου Χρυσάνθη να έχει γίνει η σκιά σου… τα εγγόνια σου… Κι΄ ακόμη δίπλα σου… κοντά σου… καρτερικά, ποιός άλλος ο σύντροφός σου, ο ακάματος, ο γλυκός, ο τρυφερός συνοδοιπόρος στη δύσκολη πορεία της ζωής σας που με την αγάπη και τον σεβασμό που είχατε ο ένας για τον άλλον την πορευθήκατε αγόγγυστα… Κοντά εξήντα χρόνια κοινής πορείας… Μέσα απ΄ αυτά τα ωραία συναισθήματα της αμοιβαιότητας και της αλληλοκατανόησης δομήθηκε η όμορφη οικογένειά σας. Μ΄ αυτήν την αγάπη και τον σεβασμό μεγαλώσατε αυτά τα παιδιά. Εσύ Μάνα τα γαλούχησες μ΄ αυτήν την αγάπη, την υπομονή και την στοργή για να τα κάνεις σωστούς, ευπόληπτους ανθρώπους, με ηθικές αξίες. Κι΄ αυτά με την σειρά τους με περισσή αγάπη και φροντίδα στα δύσκολα, πονεμένα χρόνια με την κλονισμένη υγεία σου της στερνής σου ζωής, στάθηκαν δίπλα σου προσφέροντάς σου για γιατρικό την αγάπη, την τρυφερότητα, την κατανόηση και τον σεβασμό τους. Τυχερή γιατί έδωσες και πήρες αγάπη. Τυχερή που έφυγες μέσα στη ζεστή αγκαλιά τους, αλλά τυχερότερα αυτοί που είχαν μια τέτοια ΜΑΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ και ΣΥΝΤΡΟΦΟ!!!
Καλό σου ταξίδι…
Είναι λίγα μα και περιττά, πιστεύω, τα λόγια γι΄ αυτές της στιγμές της ανείπωτης συγκίνησης για μια Μάνα που φεύγει, για μια γλυκιά σύντροφο για μια αγαπημένη, σεβαστή συγγενή, γειτόνισσα, συγχωριανή…
Αλησμόνητη Δήμητρα δεν έχω λόγια να εκφράσω γι’ αυτό που αισθάνομαι για σένα και την οικογένειά σου…
Ένα τετράστιχο από τη σοφία της Ανατολής λέει:
Ω! συ που γεννιέσαι κλαίγοντας
όταν όλοι γύρω σου γελάνε,
φρόντισε να πεθάνεις γελώντας
όταν όλοι γύρω σου θα κλαίνε…
Μέσα στην ατυχία σου ήσουν τυχερή αγαπημένη, αλησμόνητη Δήμητρα. Το λέω αυτό γιατί πόσοι άνθρωποι δίπλα μας δεν ζουν χωρίς συμπαράσταση, χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη… εγκαταλελειμμένοι, ξεχασμένοι… Όμως για σένα ήταν διαφορετικά, ήταν ανθρώπινα, ήταν όλοι εκεί… ήταν κάθε στιγμή κοντά σου… δίπλα σου… ο Κώστας, ο Θανάσης, η Γιωργία και η γλυκιά σου Χρυσάνθη να έχει γίνει η σκιά σου… τα εγγόνια σου… Κι΄ ακόμη δίπλα σου… κοντά σου… καρτερικά, ποιός άλλος ο σύντροφός σου, ο ακάματος, ο γλυκός, ο τρυφερός συνοδοιπόρος στη δύσκολη πορεία της ζωής σας που με την αγάπη και τον σεβασμό που είχατε ο ένας για τον άλλον την πορευθήκατε αγόγγυστα… Κοντά εξήντα χρόνια κοινής πορείας… Μέσα απ΄ αυτά τα ωραία συναισθήματα της αμοιβαιότητας και της αλληλοκατανόησης δομήθηκε η όμορφη οικογένειά σας. Μ΄ αυτήν την αγάπη και τον σεβασμό μεγαλώσατε αυτά τα παιδιά. Εσύ Μάνα τα γαλούχησες μ΄ αυτήν την αγάπη, την υπομονή και την στοργή για να τα κάνεις σωστούς, ευπόληπτους ανθρώπους, με ηθικές αξίες. Κι΄ αυτά με την σειρά τους με περισσή αγάπη και φροντίδα στα δύσκολα, πονεμένα χρόνια με την κλονισμένη υγεία σου της στερνής σου ζωής, στάθηκαν δίπλα σου προσφέροντάς σου για γιατρικό την αγάπη, την τρυφερότητα, την κατανόηση και τον σεβασμό τους. Τυχερή γιατί έδωσες και πήρες αγάπη. Τυχερή που έφυγες μέσα στη ζεστή αγκαλιά τους, αλλά τυχερότερα αυτοί που είχαν μια τέτοια ΜΑΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ και ΣΥΝΤΡΟΦΟ!!!
Καλό σου ταξίδι…
"ΠΕΡΙ ΦΟΛΟΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ"
Ο «περί της Φολόης λόγος» του δάσκαλου και συντοπίτη μας Χρήστου Μαρκόπουλου, ένα πολυσέλιδο έργο 750 σελίδων, αφιερώνεται στον πνευματικό του πατέρα Βασίλειο Παπαθεοδώρου καθώς και στο μαθητή του, Μπάμπη Παπαθεοδώρου, ιδρυτή του περιοδικού Φολόη.Στο έργο αυτό περιγράφει, με γλαφυρό και ιδιαίτερο τρόπο, χρησιμοποιώντας τη ντοπιολαλιά της Γιάρμενας, τους ανθρώπους της περιοχής, από τα μέσα του 1800 έως τις μέρες μας. Προβληματίζει τον αναγνώστη δημιουργώντας ερωτηματικά αναφορικά με το ποια ιστορία είναι πραγματική και ποια φανταστική. Επιθυμεί, όπως αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα, «να πιάσει κουβέντα με τους δικούς του ανθρώπους, τους Οροπεδιώτες, για πράματα που γνωρίζουν ή δε γνωρίζουν, έτσι για να γίνεται κουβέντα».Χαρτογραφεί όλα τα τοπωνύμια «της επικράτειας της Φολόης». Επιπλέον, συμπεριλαμβάνει και τα χωριά που γειτνιάζουν με τη Γιάρμενα, τα οποία, όπως λέει, είναι οι κλωστές που πλέκει τις ιστορίες στις λαογραφικές του αφηγήσεις.Με κέντρο το χωριό του ξεκινάει την περιγραφή από τα βόρεια, με τις Κουμαναίϊκες πλαγιές της «Λογομάντρας», τις Αντρωναίϊκες πλαγιές, τις Αντρωναίϊκες «φυτειές» και τα Κατσαντωναίϊκα ως και τα Πανοπουλαίϊκα χωράφια. Συνεχίζει προς τα νότια, από τον Μηλαίϊκο τόπο, τον Περσαιναίϊκο και τον Κλινταίϊκο, την Κουφάλα, το Ταβούλι μέχρι του «Αράπη το μνήμα» στα «Εννιά δέντρα».
Σας παραθέτω μερικά από τα τοπωνύμια που ανήκουν στην περιφέρεια Αντρωνίου και άλλα που μου ήταν πολύ γνωστά από τις περιηγήσεις μου στη Γιάρμενα και στα γύρω χωριά. Το βιβλίο του Χρήστου Μαρκόπουλου μου τα επανέφερε στη μνήμη:Καλλιμπάχη, Χαραγιές, «Λάκκα - Ζώρα», «Λίμνα Αντρωναίϊκη», «Κοκκαλάκι», «στα Πιτσινάρια», «στου Μπερή», «στου Σίνου το καμίνι», «στου Γκούρη», «στου Βορού», «Λάκκα Μπραήμη», «Ξυλογαϊδάρα», «Λάκκα Λουβίκη», «στα Ζωνάρια του Τσάκα», «στου Παπαντώνη το Καταρράχι, «στη Γκουφάλα», «στου Χτένα», «στου Σιπρένη», «στου Πυριοβολή το Καταρράχι», «στο Μύλο του Γκάτση», «στον Κλινταίϊκο μύλο» «στη Περσαινόλακκα» και άλλα πολλά.
Σας παραθέτω μερικά από τα τοπωνύμια που ανήκουν στην περιφέρεια Αντρωνίου και άλλα που μου ήταν πολύ γνωστά από τις περιηγήσεις μου στη Γιάρμενα και στα γύρω χωριά. Το βιβλίο του Χρήστου Μαρκόπουλου μου τα επανέφερε στη μνήμη:Καλλιμπάχη, Χαραγιές, «Λάκκα - Ζώρα», «Λίμνα Αντρωναίϊκη», «Κοκκαλάκι», «στα Πιτσινάρια», «στου Μπερή», «στου Σίνου το καμίνι», «στου Γκούρη», «στου Βορού», «Λάκκα Μπραήμη», «Ξυλογαϊδάρα», «Λάκκα Λουβίκη», «στα Ζωνάρια του Τσάκα», «στου Παπαντώνη το Καταρράχι, «στη Γκουφάλα», «στου Χτένα», «στου Σιπρένη», «στου Πυριοβολή το Καταρράχι», «στο Μύλο του Γκάτση», «στον Κλινταίϊκο μύλο» «στη Περσαινόλακκα» και άλλα πολλά.
|
|
|
Περιγράφει όλα τα αντικείμενα που ήρθαν σε επαφή και χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι της Γιάρμενας. Την καλύβα και τα εργαλεία του τσοπάνη, το σαμάρι, το ξυλάλετρο, το κάρτο, τα χαλκωματένια, τα πήλινα και ξύλινα σκεύη, τη σκάφη ζυμώματος, τα πλαστήρια, τις στάμνες, τις λαήνες, το τσουκάλι και τα χαλκωματένια ταψιά, τον τέντζερη, την τέσα, το λεβέτι, τα πατητήρια τα σκαφόνια, τις μαστέλλες και άλλα πολλά.
|
|
Παρουσιάζει τις γιορτές, τα πανηγύρια και τα μεγάλα εμποροπανήγυρα, τα οποία γίνονταν στα Ολύμπια, στου Βάραγκα, στου Τζαμί και στα Τριπόταμα. Το γάμο και τα συμπεθεριά, τα προικιά και τα προικοχάρτια. Τους μαυραγορίτες που επισκέπτονταν τη Γιάρμενα και την εφοδίαζαν με είδη πολυτελείας, τα οποία αντάλλαζαν για ένα κομμάτι ψωμί, την εποχή της μεγάλης πείνας.Αναφέρεται, εκτενώς, στους κατοίκους του χωριού του, που ήταν, κυρίως, γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Οι Γιαρμεναίοι αναγκάζονταν να αναζητούν δουλειές στα πεδινά τον καιρό του σκαψίματος, του χαρακιού και του τρύγου της σταφίδας, στα Φιλιατρά την εποχή του μαζέματος της ελιάς και στον κάμπο της Ηλείας τον καιρό της συγκομιδής της ντομάτας.Μιλάει με παράπονο για τη μετανάστευση της δεκαετίας του 1950, την εποχή που η Αθήνα αρχίζει να «ρουφάει» το χωριό του. Για τα κορίτσια που φύγαν και για τα αγόρια, που απόμειναν και δεν έβρισκαν γυναίκα να νοικοκυρευτούν. Για τις δραστήριες γυναίκες που σκίζονταν στις δουλειές του σπιτιού, ενώ ταυτόχρονα έβαζαν πλάτες για να βοηθούν τους άντρες τους στις αγροτικές δουλειές.Παράλληλα, δεν ξεχνάει και το θάνατο, που έκανε κι αυτός καλά τη δουλειά του. Να πως προβλέπει το μέλλον της Γιάρμενας:«Ξεραθήκανε οι μήτρες των γυναικώνεΚαι νέες μήτρες δεν υπάρχουνεΝα γένει το καλούπωμα ψυχών νέων.Θα σφαλιστούνε τα πορτοπαράθυραΚαι ήλιος δεν θα μπαίνει μες τα σπίτια.Αράχνες θα υφαίνουνε τον ιστό τους μέσα στο σκοτάδι».Οι ήρωες του είναι ξωμάχοι, απλοί άνθρωποι, ποιμένες, γεωργοί, κτιστάδες, μυλωνάδες, χαλικιάδες, καλατζήδες, σαμαράδες, βαγενάδες, τσαγκάρηδες, καφετζήδες, βιολιτζήδες, δραγάτες, δάσκαλοι, γραμματικοί· αλλά και προξενητάδες συμπεθεροκόποι, ματιάστρες και ξεματιάστρες, γιάτρισσες και ξεγεννήτρες.Αναφέρεται και στους ξένους τεχνίτες, τους Σιναίους σαμαράδες, τους χτίστες από την Ήπειρο, τους Λαγκαδιώτες και τους Καλιανιώτες, τους τομαράδες και τους ταμπάκηδες· στους ξένους καρβουνιάρηδες, τους Ηπειρώτες βαγενάδες, που έφτιαχναν βαγένια αντοχής, τους λοτόμους, τους φραγκοραφτάδες, τους βλαχοραφτάδες, τους φουρνοποιούς και τους καλαθόγυφτους του κάμπου.
Ήρωές του είναι και οι πολεμιστές του 1821, των Βαλκανικών πολέμων, της Μικρασίας, της Αλβανίας, οι νεκροί των πολέμων αυτών, καθώς και τα θύματα του καταραμένου Εμφύλιου. Οι μετανάστες, οι παλιοί και νέοι της Αμερικής, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Αφρικής και της Γερμανίας.Εκτενή αναφορά κάνει και στο δημοτικό σχολείο του χωριού, τους μαθητές, τους δασκάλους, τις δασκάλες και στα τερτίπια του παπαδάσκαλου Μπέκιου και της τσιγκούνας παπαδιάς.
Ήρωές του είναι και οι πολεμιστές του 1821, των Βαλκανικών πολέμων, της Μικρασίας, της Αλβανίας, οι νεκροί των πολέμων αυτών, καθώς και τα θύματα του καταραμένου Εμφύλιου. Οι μετανάστες, οι παλιοί και νέοι της Αμερικής, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Αφρικής και της Γερμανίας.Εκτενή αναφορά κάνει και στο δημοτικό σχολείο του χωριού, τους μαθητές, τους δασκάλους, τις δασκάλες και στα τερτίπια του παπαδάσκαλου Μπέκιου και της τσιγκούνας παπαδιάς.
Δεν παραλείπει το ζωϊκό και το φυτικό βασίλειο. Τα πουλιά, τους σκύλους, τα άλογα, τα μουλάρια, τα γαϊδούρια και τις αλπούδες· τα πλατάνια, τα πουρνάρια και τις βελανιδιές. Επίσης, τα ξωτικά, τα αερικά, τις νεράιδες και τα στοιχειά.Αναφέρεται στο μύθο και την ιστορία του τόπου μας, με απλή λαϊκή γλώσσα για να καταλαβαίνουν ακόμη και τα «τσορομπίλια». Μας μιλάει για το Φόλο και τους Κενταύρουςπου φθάσανε στον τόπο μας από το Πήλιο για να δουλέψουνε και να κάμουνε στάνες, χωράφια κι αμπέλια.Για το «μπεκροκανάτα» Διόνυσο, που προμήθεψε το Φόλο με φυτάδι αμπελιού και ένα μεγάλο βαγένι γιομάτο κρασί για να το ανοίξει, όταν θα δεχόταν την επίσκεψη του Ηρακλή.Για τον Πάνα, τον τραγοπόδαρο Αρκάδιο θεό που έστειλε στο Φόλο κάστανα από τον Πάρνωνα για να φυτέψουν οι Κένταυροί του όλες τις πλαγιές.Για την επανάσταση των Κενταύρων κατά του Φόλου, όταν ο Φόλος άνοιξε το χιλιόχρονο βαγένι για να κεράσει τον Ηρακλή και τις μεγάλες λαμπάδες από δαδί, που πήραν οι Κένταυροι από τις ξερές πεύκες της Πέρσαινας και της Καλολετσής.Για τον Πρωτέα, που μεταμορφώθηκε σε ποτάμι και γέμισε με νερό τις λάκκες του Ζώρα και του Βιρλάγκαδου, για να σβήσει τη φωτιά στη Λασιτούμπα, την περιοχή που ήταν το παλάτι του Φόλου και στη συνέχεια να καθαρίσει την κόπρο από τους σταύλους του Αυγεία.Για τον Ερυμάνθιο Κάπρο που έπιασε ο Ηρακλής, στο σημείο που σήμερα είναι ο Κουμαναίϊκος τόπος και τους αγώνες που διοργάνωσε με αθλητές από την Ακρώρεια, την Ψωφίδα, τη Θέλπουσα και την Ηραία για να τιμήσει τον φίλο του και αρχηγό των Κενταύρων, Φόλο.Για τον Τρωικό πόλεμο και τους Ακρωρειανούς Οροπεδιώτες, που συστρατεύτηκαν με τον Τληπόλεμο και το βασιλιά των Αρκάδων, Αγαπήνορα.Για τους εχθρούς και φίλους που πέρασαν από τη δασωμένη Φολόη. Τον Οπούντα, το βασιλέα των Επειών Ηλείων, τους Ψωφιδιώτες και τους άλλους Αρκάδες· τους Δωριείς, το Φίλιππο Ε’ της Μακεδονίας, το στρατό της Αχαϊκής Συμπολιτείας, τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Γότθους του Αλάριχου, τους Σλάβους, τους Φράγκους και τους Βενετούς, τους Τούρκους και τους Τουρκαλβανούς, τους Ιταλούς και τους Γερμανούς.Το τελευταίο μέρος είναι αφιερωμένο στα 37 σόγια της Γιάρμενας. Αρχίζει με το γενεαλογικό δέντρο των Αθανασοπουλαίων και τελειώνει με τους Χρονοπουλαίους. Ξετυλίγει με κάθε λεπτομέρεια το κουβάρι της ζωής των Γιαρμεναίων. Περιγράφει τα χούγια και τα προτερήματα τους, τις πλάκες που έκαναν, τα παρατσούκλια που τους κόλλησαν, τις παροιμιώδης φράσεις που ειπώθηκαν γι’ αυτούς. Χαρακτηριστική είναι μία παροιμία που αναφέρεται στη θειά μου: «Παντρέυτηκε η Μηλιά του Μπούκη και πήρε τον Βγενύση το Μπουμπούκι».Αναφέρει, ακόμα και άλλες λαογραφικές ιστορίες, όπως η κατάρα που έδωσε ο Αλισούτης στον Παναή Τριαντόπουλο: «Κακό αστροπελέκι να σε βαρέσει». Σε αυτό το σημείο, ο συγγραφέας, περιγράφει το πως επαληθεύτηκε: «H ατμόσφαιρα ήτανε ηλεχτρισμένη, άστραψε στη Νοτενά και το αστροπελέκι έπεσε στη ράχη Σκληρού και πάνω στην κεφαλή του Παναή».Όλο το έργο είναι στολισμένο με παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κυρίως από το φωτογραφικό αρχείο του μουσείου Φολόης, που εμπνεύστηκε ο αείμνηστος Μπάμπης Παπαθεοδώρου με την ομάδα του: τα παιδιά από τη Γιάρμενα, το Γιωργάκη το Μαρκόπουλο, τον Ταμπουρόγιαννη και το Δημητράκη Σκέτζη (Δημουλιά τον λένε στο χωριό). Για το αρχείο αυτό έχει συμβάλλει και όλη η ομάδα του συλλόγου Φολοητών «ο Κένταυρος» αλλά και οι Γιαρμεναίοι, που ξεσκόνισαν τα σεντούκια και τα μπαούλα τους, προσφέροντας απλόχερα έγραφα και παλιές, ξεχασμένες φωτογραφίες.Ο Χρήστος Μαρκόπουλος δεν διστάζει να πει τις μεγάλες αλήθειες για τους δεσποτάδες, τους παπάδες, τους Κοτσαμπάσιδες και όλους τους παρατρεχάμενους που απομυζούν τον ιδρώτα του φτωχού λαουτζίκου. Λέει "επί λέξει":«Σε κάθε κεντρικό δρόμο οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουν κοινό ανάθεμα για τους Πάπες και τους Πατριάρχες εκείνους, που με τα ανόητα και εγωϊστικά καμώματά τους δώσανε τη δυνατότητα να καθήσει στο σβέρκο εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ έναν κατακτητή, που η μόνη του έγνοια ήταν να εισπράττει το χαράτσι και να κάθεται σε παχειά μαξιλάρια να φουμαρίζει τον αργιλέ του κοιτάζοντας με γουρλωμένα μάτια τον λάχνο χορό της κοιλιάς…»Οι αφηγήσεις του συγγραφέα δεν συγκινούν μόνο εμάς τους ντόπιους αλλά προσφέρουν και πολλά στη λαογραφία της περιοχής μας και κατά συνέπεια στην ελληνική λαογραφία. Ο Χρήστος Μαρκόπουλος ξεκίνησε τη συγγραφή των κειμένων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, το 1996 και τα δημοσίευε σταδιακά στο περιοδικό Φολόη. Όπως αναφέρει στον πρόλογό του, «έπεσε ο κλήρος στον γραμματιζούμενο δάσκαλο που γνωρίζει καλά τους Φολοήτες που τους βγάζει το καπέλο». Πήρε λοιπόν χαρτί και καλαμάρι και έγραψε την ιστορία του κάθε σογιού του χωριού του. «Τα γράφω», λέει, «γι’ αυτούς που θάρθουνε, γι’ αυτούς που θα κατοικούν σ’ αυτό το μέρος έπειτα από δεκαετίες και θα επιθυμήσουν να μάθουν για τα περασμένα, για κείνους που έζησαν πριν από αυτούς και για κείνα, που έπραξαν τα καλά ή τ’ άσκημα τα έργα». Η βίβλος τούτη θα φτάσει πολύ μακριά και σε άλλες γενεές και κάποτε θα είναι πράγματι ένα ιερό πολιτιστικό κειμήλιο για τους ανθρώπους της Γιάρμενας.
Γενάρης 2011
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Πηγή: www.antroni.gr
Πληροφορίες για το βιβλίο στα τηλέφωνα: 210.9929084 – 697.6523379
Γενάρης 2011
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Πηγή: www.antroni.gr
Πληροφορίες για το βιβλίο στα τηλέφωνα: 210.9929084 – 697.6523379
O "ΒΑΣΙΛΙΑΣ"
μια βραβευμένη ταινία του Νίκου Γραμματικού, γυρισμένη στην εγκατελειμμένη Παλαιά Πέρσαινα.
μια βραβευμένη ταινία του Νίκου Γραμματικού, γυρισμένη στην εγκατελειμμένη Παλαιά Πέρσαινα.
|
Είδος Ταινίας: Δραματική
Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Σκορδάς, Τάσος Νούσιας, Ράσμη Τσόπελα, Περικλής Λιανός, Μπάμπης Γιωτόπουλος,Μηνάς Χατζησάββας, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Κωνσταντίνος Καλοκαιρινός, Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Δωροθέα Νικιπόρτσικ, Δήμητρα Χατούπη, Γιάννης Ζουγανέλης, Βιβή Κόκκα, Βαγγέλης Μουρίκης, Αντώνης Αλεξίου, Άννα Βαγενά Έτος Παραγωγής: 2002 Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 28 Φεβ 2003 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 2004 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Γλώσσα: Ελληνικά Βραβεία (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2002)
|
|
«Δεν είναι καθόλου εύκολο να πηγαίνεις - από φύση, όχι για να προκαλέσεις - κόντρα στο ρεύμα, αναζητώντας να βρεις την αλήθεια σου.»Αυτό κάνει και "Ο βασιλιάς" της ταινίας μου, με αποτέλεσμα να μπει στο μάτι των αδιάφορων και κυνικών ανθρώπων του περιβάλλοντός του.
Ο ήρωάς μου δεν είναι περιθωριακός. Από τη στιγμή που βγαίνει από τη φυλακή, προσπαθεί να δει αλλιώς τα πράγματα γύρω του και να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. |
|
Κάθε άνθρωπος που είναι διαφορετικός από τους άλλους, δεν πάει να πει ότι είναι και περιθωριακός. Μπορεί να ενταχθείς σε ένα σύνολο και να παραμένεις διαφορετικός, να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη.
Φτάνω στα άκρα, για να σχολιάσω την ισοπέδωση των συναισθημάτων που πάνε να γίνουν κατάσταση πραγμάτων γύρω μας. Ήθελα να ξανασκεφτούμε και να οριστούν οι έννοιες καλού - κακού, δίκαιου - άδικου, αληθινού - ψευδούς, ηθικού - ανήθικου».
(αποσπάσματα από συνέντευξη του Νίκου Γραμματικού στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ/ 27-02-2003)
Φτάνω στα άκρα, για να σχολιάσω την ισοπέδωση των συναισθημάτων που πάνε να γίνουν κατάσταση πραγμάτων γύρω μας. Ήθελα να ξανασκεφτούμε και να οριστούν οι έννοιες καλού - κακού, δίκαιου - άδικου, αληθινού - ψευδούς, ηθικού - ανήθικου».
(αποσπάσματα από συνέντευξη του Νίκου Γραμματικού στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ/ 27-02-2003)
|
Στην ταινία του ο Νίκος Γραμματικός επιχειρεί να αναμετρηθεί με τα φαντάσματα της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού που συνθλίβουν ένα νεαρό στην Ελλάδα του σήμερα.
Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Ο Βαγγέλης είναι ένας 35χρονος άντρας, αποφασισμένος να ξεκόψει από το σκοτεινό παρελθόν και να αλλάξει τη ζωή του. Έτσι δοκιμάζει να κάνει μια καινούρια αρχή στο κτήμα του πατέρα του στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοι της περιοχής του υποδέχονται αρχικά με καχυποψία που μετατρέπεται γρήγορα σε απροκάλυπτη εχθρότητα. Μόνος υποστηρικτής του είναι ο Αστυνόμος της γειτονικής κωμόπολης. Η απόφαση του Βαγγέλη να ξαναχτίσει τη ζωή του και η προσπάθεια του να αντιμετωπίσει το εχθρικό περιβάλλον, εξομαλύνουν την κατάσταση και ο Βαγγέλης μοιάζει να εντάσσεται στην τοπική κοινωνία. Μέχρι τη στιγμή που φτάνει η Μαρία, γυναίκα της ζωής του και σύνδεσμος με το παρελθόν, το οποίο κάνει μοιραία την εμφάνιση του και η ρήξη του ήρωα με το περιβάλλον είναι πλέον αναπόφευκτη. Οι εντάσεις κορυφώνονται, ο Βαγγέλης συνθλίβεται. |
|
Χρησιμοποιώντας τις δομές ενός γουέστερν, ο σκηνοθέτης κάνει ένα πικρό σχόλιο για τις αθέατες και εν πολλοίς απωθητικές όψεις της ελληνικής επαρχίας. Η προκατάλυψη και η δυσπιστία με την οποία υποδέχονται τον ήρωα οι ντόπιοι δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τον οδηγεί στην απομόνωση και τον αφανισμό. Ο σκηνοθέτης εστιάζει τόσο στον αγώνα του κεντρικού χαρακτήρα για μια αλλαγή στην ζωή του όσο και στην απροκάλυπτη και αδικαιολόγητη εχθρότητα με την οποία τον αντιμετωπίζει ο περίγυρος του.
Ο Νίκος Γραμματικός γεννήθηκε στη Σαλαμίνα το 1963. Σπούδασε Κινηματογράφο και Μαθηματικά. Από το 1984 έως και το 1994 έκανε την παραγωγή στη ραδιοφωνική εκπομπή "Ο Κινηματογράφος στο Τρίτο" (ΕΡΤ. Τρίτο Πρόγραμμα) σε συνεργασία με τον Αντώνη Κόκκινο και τον Γιάννη Καρυπίδη. Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει της εξής μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας: Κλειστή στροφή (1991) [Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου (Μηνάς Χατζησάββας) στο 31ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης τα αντίστοιχα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας του Υπουργείου Πολιτισμού] |
|
Η Εποχή των Δολοφόνων (1992) [Βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου (’κης Σακελαρίου) Βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου (Μπέτυ Λιβανού) Κρατικό Βραβείο Ποιότητας του Υπουργείου Πολιτισμού]
Απόντες (1996) [Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Βραβείο Σκηνοθεσίας Βραβείο Σεναρίου Βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Βραβείο Κοινού Βραβείο του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ στο 37ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης}
Ο Βασιλιάς (2002)
cinephilia
Πηγή: oreini-ileia.blogspot.com
Απόντες (1996) [Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Βραβείο Σκηνοθεσίας Βραβείο Σεναρίου Βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Βραβείο Κοινού Βραβείο του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ στο 37ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης}
Ο Βασιλιάς (2002)
cinephilia
Πηγή: oreini-ileia.blogspot.com
Κριτικές μερικών θεατών της ταινίας, από το www.cine.gr:
Θεωρω οτι ο Γραμματικος υπογραφει, αθελα του, δυο ταινιες στη συσκευασια της μιας. Μια μεγαλου μηκους, τα φωτα της οποιας σβηνουν αποτομα με την εισβολη των δυο πρωτοπαλληκαρων του Τσε στο καφενειο του χωριου, και μια μικρου μηκους. Η πρωτη αποτελειται απο καλοδουλεμενο σεναριο δια χειρος Παναγιωτοπουλου-Γραμματικου με εμφαση στις λεπτομερειες, ρεαλιστικους διαλογους και απουσια αφηγηματικων γραφικοτητων, στιβαρη σκηνοθεσια που επενδυει στις εξαιρετικες ερμηνευτικες επιδοσεις ολων των ηθοποιων και δεν εστιαζει μονο στην γοητευτικη περσονα του κεντρικου ηρωα. Η πολλη καλη μουσικη επενδυση και η φωτογραφια που αναδεικνυει το υπεροχο τοπιο τριγυρω, ολα συμβαλλουν στη δημιουργια οχι μονο της καλυτερης ελληνικης ταινιας αλλα και μια απο τις καλυτερες που εχουν προβληθει φετος. Ο Βαγγελης Μουρικης ταυτιζομενος απολυτα με τον χαρακτηρα που ενσαρκωνει δινει την ερμηνεια της χρονιας, χωρις αμφιβολια αλλα δεν ειναι ο μονος. Ο Μηνας Χατζησαββας κενταει στον ρολο του τοπικου αστυνομικου, ερμηνεια υποδειγμα, η Μαριλιτα Λαμπροπουλου δεν ειναι μονο πανεμορφη, που δεν δισταζει να δειχνει το υπεροχο γηινο κορμι της, αλλα καταφερνει να πειθει και σαν πολυ καλη ηθοποιος σε ενα ρολο που ευκολα μπορουσε να καταπεσει σε καρικατουρα, βλεπε γλαστρα, ενω και ολοι οι μικροτεροι ρολοι με επικεφαλης τους υπεροχους Μπαμπη Γιωτοπουλο και Γιαννη Ζουγανελη ειναι εξαιρετικοι. Κριμα που η ταινια ολοκληρωνει τις καλες της προθεσεις πολυ πριν πεσουν οι τιτλοι του τελους και δινει τη θεση της σε ενα μισαωρο με συμβατοτητες, γραφικες επαναληψεις, εμφανη αμηχανια στη εκπληρωση ολων των προτεραιοτητων που ειχε βαλει εξαρχης ο δημιουργος, Ας ειναι, τον συγχωρουμε γιατι μας εδωσε μια πολυ καλη ταινια εστω και στα σημεια. Και τελειωνοντας απευθυνω ενα προσωπικο ευχαριστω στη Μαριλιτα Λαμπροπουλου. Σε ευχαριστω Μαριλιτα για οσα απλοχερα μου προσφερες περυσι απο σκηνης Αμορε σαν θεατη και σαν ανδρα με την αφοπλιστικη σου εμφανιση στο Σπιτι των Κοιμισμενων Κοριτσιων, μια θεατρικη παρασταση δια χειρος Χουβαρδα η οποια αγγιξε τα ορια του αριστουργηματος.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΡΔΑΛΗΣ
____________________________________
Πολυ καλη ταινια, την ειχα δει στο φεστιβαλ της Θεσσαλονικης και μου ειχε κανει εντυπωση. Ο ηρωας της ιστοριας θελοντας να ξεφυγει απο το ασχημο παρελθον του, καταφευγει στο χωριο των προγονων του οπου αντιμετωπιζει αρχικα την προκαταληψη και μετα την εχθροτητα απο τους συγχωριανους του. Κι ομως αυτος θελει να ζησει οπως ποθει και προσπαθει. Μια ταινια ψυχης. Το τελος λιγο με χαλασε για αυτο και βαζω μονο 8/10. Ο ηθοποιος που παιζει τον "βασιλια" ειναι εκπληκτικος, σιγουρα θα ξεχωρισει στο μελλον
StratosL
____________________________________
Σχετικα καλη ταινια με εξαιρετικη μουσικη απο τον Θ.Παπακωνσταντινου.
7/10
kavad
____________________________________
Δεν εχω καθολου τεχνικες γνωσεις κινηματογραφου, αλλα μιλωντας απο τη σκοπια του απλου θεατη για την εξαιρετικη αυτη (κατα την αποψη μου) ταινια, εχω να πω το εξης: Ξεκινησα να τη βλεπω εχοντας ακουσει περιληπτικα την υποθεση της και περιμενοντας να δω ενα σχολιο πανω στην ελληνικη κοινωνια του σημερα. Αυτο που ειδα, ωστοσο, παραπεμπει πολυ πιο περα, κι ας μην αναφερεται πουθενα. Ονοματα, επαγγελματα, ημερομηνιες και δυο-τρεις σκηνες του εργου το καθιστουν φανερο, ιδιαιτερα απο τη μεση του εργου και μετα. Δεν αναφερω κατι συγκεκριμενο, γιατι ενα απο τα ωραιοτερα στοιχεια της ταινιας ηταν το να κανει κανεις τους συσχετισμους στο μυαλο του. Καντε το παζλ, αξιζει.
mariapar
Θεωρω οτι ο Γραμματικος υπογραφει, αθελα του, δυο ταινιες στη συσκευασια της μιας. Μια μεγαλου μηκους, τα φωτα της οποιας σβηνουν αποτομα με την εισβολη των δυο πρωτοπαλληκαρων του Τσε στο καφενειο του χωριου, και μια μικρου μηκους. Η πρωτη αποτελειται απο καλοδουλεμενο σεναριο δια χειρος Παναγιωτοπουλου-Γραμματικου με εμφαση στις λεπτομερειες, ρεαλιστικους διαλογους και απουσια αφηγηματικων γραφικοτητων, στιβαρη σκηνοθεσια που επενδυει στις εξαιρετικες ερμηνευτικες επιδοσεις ολων των ηθοποιων και δεν εστιαζει μονο στην γοητευτικη περσονα του κεντρικου ηρωα. Η πολλη καλη μουσικη επενδυση και η φωτογραφια που αναδεικνυει το υπεροχο τοπιο τριγυρω, ολα συμβαλλουν στη δημιουργια οχι μονο της καλυτερης ελληνικης ταινιας αλλα και μια απο τις καλυτερες που εχουν προβληθει φετος. Ο Βαγγελης Μουρικης ταυτιζομενος απολυτα με τον χαρακτηρα που ενσαρκωνει δινει την ερμηνεια της χρονιας, χωρις αμφιβολια αλλα δεν ειναι ο μονος. Ο Μηνας Χατζησαββας κενταει στον ρολο του τοπικου αστυνομικου, ερμηνεια υποδειγμα, η Μαριλιτα Λαμπροπουλου δεν ειναι μονο πανεμορφη, που δεν δισταζει να δειχνει το υπεροχο γηινο κορμι της, αλλα καταφερνει να πειθει και σαν πολυ καλη ηθοποιος σε ενα ρολο που ευκολα μπορουσε να καταπεσει σε καρικατουρα, βλεπε γλαστρα, ενω και ολοι οι μικροτεροι ρολοι με επικεφαλης τους υπεροχους Μπαμπη Γιωτοπουλο και Γιαννη Ζουγανελη ειναι εξαιρετικοι. Κριμα που η ταινια ολοκληρωνει τις καλες της προθεσεις πολυ πριν πεσουν οι τιτλοι του τελους και δινει τη θεση της σε ενα μισαωρο με συμβατοτητες, γραφικες επαναληψεις, εμφανη αμηχανια στη εκπληρωση ολων των προτεραιοτητων που ειχε βαλει εξαρχης ο δημιουργος, Ας ειναι, τον συγχωρουμε γιατι μας εδωσε μια πολυ καλη ταινια εστω και στα σημεια. Και τελειωνοντας απευθυνω ενα προσωπικο ευχαριστω στη Μαριλιτα Λαμπροπουλου. Σε ευχαριστω Μαριλιτα για οσα απλοχερα μου προσφερες περυσι απο σκηνης Αμορε σαν θεατη και σαν ανδρα με την αφοπλιστικη σου εμφανιση στο Σπιτι των Κοιμισμενων Κοριτσιων, μια θεατρικη παρασταση δια χειρος Χουβαρδα η οποια αγγιξε τα ορια του αριστουργηματος.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΡΔΑΛΗΣ
____________________________________
Πολυ καλη ταινια, την ειχα δει στο φεστιβαλ της Θεσσαλονικης και μου ειχε κανει εντυπωση. Ο ηρωας της ιστοριας θελοντας να ξεφυγει απο το ασχημο παρελθον του, καταφευγει στο χωριο των προγονων του οπου αντιμετωπιζει αρχικα την προκαταληψη και μετα την εχθροτητα απο τους συγχωριανους του. Κι ομως αυτος θελει να ζησει οπως ποθει και προσπαθει. Μια ταινια ψυχης. Το τελος λιγο με χαλασε για αυτο και βαζω μονο 8/10. Ο ηθοποιος που παιζει τον "βασιλια" ειναι εκπληκτικος, σιγουρα θα ξεχωρισει στο μελλον
StratosL
____________________________________
Σχετικα καλη ταινια με εξαιρετικη μουσικη απο τον Θ.Παπακωνσταντινου.
7/10
kavad
____________________________________
Δεν εχω καθολου τεχνικες γνωσεις κινηματογραφου, αλλα μιλωντας απο τη σκοπια του απλου θεατη για την εξαιρετικη αυτη (κατα την αποψη μου) ταινια, εχω να πω το εξης: Ξεκινησα να τη βλεπω εχοντας ακουσει περιληπτικα την υποθεση της και περιμενοντας να δω ενα σχολιο πανω στην ελληνικη κοινωνια του σημερα. Αυτο που ειδα, ωστοσο, παραπεμπει πολυ πιο περα, κι ας μην αναφερεται πουθενα. Ονοματα, επαγγελματα, ημερομηνιες και δυο-τρεις σκηνες του εργου το καθιστουν φανερο, ιδιαιτερα απο τη μεση του εργου και μετα. Δεν αναφερω κατι συγκεκριμενο, γιατι ενα απο τα ωραιοτερα στοιχεια της ταινιας ηταν το να κανει κανεις τους συσχετισμους στο μυαλο του. Καντε το παζλ, αξιζει.
mariapar
