Γράφει η Ευτυχία Στασινοπούλου
|
Η ισχύς εν τη ενώσει…
|
Δεκέμβριος 2012
|
Η στρεβλή και αναποτελεσματική δόμηση του Κράτους και των Υπηρεσιών του αφενός και αφετέρου, η αγάπη για την πρόοδο, προκοπή και ευημερία της ιδιαίτερης γενέθλιας γης των κατοίκων των Χωριών και Κωμοπόλεων, τους οδήγησε στη δημιουργία των διαφόρων και ποικιλώνυμων Συλλόγων.
Έτσι στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 μερικοί νέοι άνθρωποι και περισσότερα παιδιά που είχαν έλθει από το χωριό στην Αθήνα για να παλέψουν για την επιβίωσή τους και για ένα καλύτερο μέλλον. Παιδιά γεμάτα συναισθήματα αγάπης και αναπόλησης των γλυκών – πικρών αναμνήσεων από το χωριό, θέλησαν να δημιουργήσουν μέσα στην απρόσιτη πόλη της Αθήνας, την δική τους ομάδα, το δικό τους στέκι αντάμωσης, θύμησης, αναζήτησης και προσφοράς στις μεταξύ τους σχέσεις και στον τόπο γέννησης.
Έτσι δημιουργήθηκε και ξεκίνησε ο πρώτος «Εκπολιτιστικός Σύλλογος των εν Αθήναις Περσαιναίων», των εν Αθήναις και απανταχού Περσαιναίων.
Με την αγάπη, την ομοψυχία, αδελφοσύνη πορεύτηκε δημιουργικά ο Σύλλογος. Πρόσφερε πολλά και πέτυχε περισσότερα.
Τα περισσότερα Δ.Σ. του Συλλόγου εργάστηκαν με το ίδιο πνεύμα και τις ίδιες αρχές και το χωριό μας πολλά τους οφείλει. Ας μη παραβλέπουμε και περιθωριοποιούμε ότι όλες αυτές οι προσπάθειές τους, απαιτούν εκτός από την αγάπη, χρόνο, χρήμα, ευθύνες, τρεξίματα, φιλίες, παρακλήσεις και ό,τι άλλο χρειασθεί….
Ας μην ξεχνάμε την πάλαι ποτέ πολύτιμη εφημερίδα μας «Η ΠΕΡΣΑΙΝΑ», πλουσιότατη σε ύλη και ενημερώσεις, και μοναδική για την εποχή που εκδίδετο, για ένα τόσο μικρό χωριό όπως η Πέρσαινα.
Δεν μπορώ να μην εκθειάσω και την δημιουργία, διατήρηση και συνεχή ενημέρωση, αφιλοκερδώς, από ένα πολύτιμο, ανεκτίμητο, φίλο του Συλλόγου, της τόσο ενημερωτικής ιστοσελίδας που ελάχιστοι για να μην πω απειροελάχιστοι Σύλλογοι έχουν την τύχη ν΄ απολαμβάνουν και πιο λίγα χωριά να προβάλλονται μέσω του διαδικτύου.
Άλλο ένα κόσμημα για την Πέρσαινα και μια πνευματική, πολιτισμική παρακαταθήκη είναι και η έκδοση, το 2009, του βιβλίου «Λαϊκός βίος και πολιτισμός της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ ΗΛΕΙΑΣ και της ευρύτερης περιοχής του οροπεδίου ΦΟΛΟΗΣ» της Χρυσούλας Αργυρακοπούλου-Δεπάστα, συζύγου του Παναγιώτη Αργυρακόπουλου [γιου του μακαριστού ιερέως παπά Μπέη, ας μου συγχωρηθεί το προσωνύμιο]. Το βιβλίο κάνει αναφορά με φωτογραφίες και υλικό, στον τρόπο ζωής, συνήθειες, ήθη και έθιμα και πολλά άλλα από την ζωή των παλαιοτέρων και νεωτέρων κατοίκων του χωριού μας. Είναι πράγματι μια παρακαταθήκη!
Ας μην παραβλέπουμε αυτές τις όχι και τόσο ευκαταφρόνητες προσπάθειες και προσφορές αυτών των ανθρώπων – φίλων του Συλλόγου και μια δημόσια αναγνώριση και ένα «ευχαριστώ» πολύ θα ωφελούσε και δεν θα έβλαπτε… Το μέγεθος της ανιδιοτελούς προσφοράς τους είναι πολύ μεγάλο.
Επίσης δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τις προσφορές και την αγαστή συνεργασία συγχωριανών, μονίμων κατοίκων του χωριού, σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις του Συλλόγου στο χωριό και όχι μόνο.
Αν δε, κάποτε, παρουσιάζεται και κάποιο πρόβλημα και εμείς έχουμε μια καλύτερη ιδέα ή λύση, την προβάλλουμε και τη λέμε – χωρίς μεμψιμοιρίες ή και πνεύμα κριτικής – έχοντας υπόψη, πως, τους φίλους μας τους συμβουλεύουμε ιδιαιτέρως και τους επαινούμε δημοσίως.
Όμως, αυτά για χθες και σήμερα.
Τώρα, όλοι μας πρέπει να προβληματιζόμαστε και για το μέλλον των Συλλόγων. Έρχονται χρόνια δύστυχα και δύσκολα, που θα δοκιμαστούν οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους, οι χαρακτήρες και τα απωθημένα τους, σαν το χρυσάφι στη φωτιά και πρέπει να νοιαζόμαστε, όχι πως θα βολέψουμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά τι θα προσφέρουμε και τι θα συνεισφέρουμε στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Άλλωστε, αυτά και μόνο είναι που μένουν για την υστεροφημία μας, σε τούτο τον κόσμο, όλοι φιλοξενούμενοι είμαστε, ερχόμαστε, βλέπουμε και φεύγουμε, χωρίς αποσκευές και ναύλα…
Οι επιχορηγήσεις του Κράτους προς τα Χωριά ιδίως πάνε …περίπατο και γι΄ αυτό, οι υποχρεώσεις των Συλλόγων θα μεγιστοποιηθούν και οι νέοι πρέπει να ετοιμαστούν. Να μη μας παρασύρουν τα πάθη, οι φθόνοι και οι κακίες, αλλά, να μας οδηγεί η λογική και της καρδιάς οι ρότες, αφού
«χρωστάμε σ΄ όσους ήλθαν, πέρασαν θα ‘ρθούνε θα περάσουν
κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί…».
Ας συνεχίσουμε με τους στόχους που δημιουργήθηκε ο Σύλλογος, με αγάπη, σωφροσύνη, αλληλεγγύη και ομόνοια... Όλοι για έναν και ένας για όλους…
Πολλές ευχές για τις γιορτές που έρχονται.
Έτσι στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 μερικοί νέοι άνθρωποι και περισσότερα παιδιά που είχαν έλθει από το χωριό στην Αθήνα για να παλέψουν για την επιβίωσή τους και για ένα καλύτερο μέλλον. Παιδιά γεμάτα συναισθήματα αγάπης και αναπόλησης των γλυκών – πικρών αναμνήσεων από το χωριό, θέλησαν να δημιουργήσουν μέσα στην απρόσιτη πόλη της Αθήνας, την δική τους ομάδα, το δικό τους στέκι αντάμωσης, θύμησης, αναζήτησης και προσφοράς στις μεταξύ τους σχέσεις και στον τόπο γέννησης.
Έτσι δημιουργήθηκε και ξεκίνησε ο πρώτος «Εκπολιτιστικός Σύλλογος των εν Αθήναις Περσαιναίων», των εν Αθήναις και απανταχού Περσαιναίων.
Με την αγάπη, την ομοψυχία, αδελφοσύνη πορεύτηκε δημιουργικά ο Σύλλογος. Πρόσφερε πολλά και πέτυχε περισσότερα.
Τα περισσότερα Δ.Σ. του Συλλόγου εργάστηκαν με το ίδιο πνεύμα και τις ίδιες αρχές και το χωριό μας πολλά τους οφείλει. Ας μη παραβλέπουμε και περιθωριοποιούμε ότι όλες αυτές οι προσπάθειές τους, απαιτούν εκτός από την αγάπη, χρόνο, χρήμα, ευθύνες, τρεξίματα, φιλίες, παρακλήσεις και ό,τι άλλο χρειασθεί….
Ας μην ξεχνάμε την πάλαι ποτέ πολύτιμη εφημερίδα μας «Η ΠΕΡΣΑΙΝΑ», πλουσιότατη σε ύλη και ενημερώσεις, και μοναδική για την εποχή που εκδίδετο, για ένα τόσο μικρό χωριό όπως η Πέρσαινα.
Δεν μπορώ να μην εκθειάσω και την δημιουργία, διατήρηση και συνεχή ενημέρωση, αφιλοκερδώς, από ένα πολύτιμο, ανεκτίμητο, φίλο του Συλλόγου, της τόσο ενημερωτικής ιστοσελίδας που ελάχιστοι για να μην πω απειροελάχιστοι Σύλλογοι έχουν την τύχη ν΄ απολαμβάνουν και πιο λίγα χωριά να προβάλλονται μέσω του διαδικτύου.
Άλλο ένα κόσμημα για την Πέρσαινα και μια πνευματική, πολιτισμική παρακαταθήκη είναι και η έκδοση, το 2009, του βιβλίου «Λαϊκός βίος και πολιτισμός της ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ ΗΛΕΙΑΣ και της ευρύτερης περιοχής του οροπεδίου ΦΟΛΟΗΣ» της Χρυσούλας Αργυρακοπούλου-Δεπάστα, συζύγου του Παναγιώτη Αργυρακόπουλου [γιου του μακαριστού ιερέως παπά Μπέη, ας μου συγχωρηθεί το προσωνύμιο]. Το βιβλίο κάνει αναφορά με φωτογραφίες και υλικό, στον τρόπο ζωής, συνήθειες, ήθη και έθιμα και πολλά άλλα από την ζωή των παλαιοτέρων και νεωτέρων κατοίκων του χωριού μας. Είναι πράγματι μια παρακαταθήκη!
Ας μην παραβλέπουμε αυτές τις όχι και τόσο ευκαταφρόνητες προσπάθειες και προσφορές αυτών των ανθρώπων – φίλων του Συλλόγου και μια δημόσια αναγνώριση και ένα «ευχαριστώ» πολύ θα ωφελούσε και δεν θα έβλαπτε… Το μέγεθος της ανιδιοτελούς προσφοράς τους είναι πολύ μεγάλο.
Επίσης δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τις προσφορές και την αγαστή συνεργασία συγχωριανών, μονίμων κατοίκων του χωριού, σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις του Συλλόγου στο χωριό και όχι μόνο.
Αν δε, κάποτε, παρουσιάζεται και κάποιο πρόβλημα και εμείς έχουμε μια καλύτερη ιδέα ή λύση, την προβάλλουμε και τη λέμε – χωρίς μεμψιμοιρίες ή και πνεύμα κριτικής – έχοντας υπόψη, πως, τους φίλους μας τους συμβουλεύουμε ιδιαιτέρως και τους επαινούμε δημοσίως.
Όμως, αυτά για χθες και σήμερα.
Τώρα, όλοι μας πρέπει να προβληματιζόμαστε και για το μέλλον των Συλλόγων. Έρχονται χρόνια δύστυχα και δύσκολα, που θα δοκιμαστούν οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους, οι χαρακτήρες και τα απωθημένα τους, σαν το χρυσάφι στη φωτιά και πρέπει να νοιαζόμαστε, όχι πως θα βολέψουμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά τι θα προσφέρουμε και τι θα συνεισφέρουμε στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Άλλωστε, αυτά και μόνο είναι που μένουν για την υστεροφημία μας, σε τούτο τον κόσμο, όλοι φιλοξενούμενοι είμαστε, ερχόμαστε, βλέπουμε και φεύγουμε, χωρίς αποσκευές και ναύλα…
Οι επιχορηγήσεις του Κράτους προς τα Χωριά ιδίως πάνε …περίπατο και γι΄ αυτό, οι υποχρεώσεις των Συλλόγων θα μεγιστοποιηθούν και οι νέοι πρέπει να ετοιμαστούν. Να μη μας παρασύρουν τα πάθη, οι φθόνοι και οι κακίες, αλλά, να μας οδηγεί η λογική και της καρδιάς οι ρότες, αφού
«χρωστάμε σ΄ όσους ήλθαν, πέρασαν θα ‘ρθούνε θα περάσουν
κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί…».
Ας συνεχίσουμε με τους στόχους που δημιουργήθηκε ο Σύλλογος, με αγάπη, σωφροσύνη, αλληλεγγύη και ομόνοια... Όλοι για έναν και ένας για όλους…
Πολλές ευχές για τις γιορτές που έρχονται.